Omdat veel lezers zelf ook verhalen schrijven, heeft Boekiewoogie mij gevraagd te bloggen over mijn proces als schrijver. In mijn vorige blog las je al hoe ik van hobby-schrijver groeide naar een gepubliceerd auteur. In dit blog ga ik je iets vertellen over waar mijn inspiratie vandaan komt. Lees je mee?

Zodra mensen horen dat je een boek hebt gepubliceerd, krijg je onvermijdelijke (en leuke) vragen zoals: Hoe ben je op het idee gekomen?
Daar is niet echt een kort antwoord op te verzinnen, althans niet voor mij. Wat uiteindelijk me tot het schrijven van de Somnia Series heeft gebracht, zijn allerlei verschillende ideeën die me inspireerden op verschillende momenten in mijn leven. Ideeën die kwamen toen ik met een burn-out thuis zat, of tijdens de gelukzalige dagen dat ik verliefd was, of terwijl ik in de bus naar huis zat na een drukke school- of werkdag.

Alles kan me inspiratie geven; een tv-serie, een blog, een quote, zelfs een plaatje op Facebook.  Elk idee dat ik kreeg, schreef ik op. Soms snapte ik er niets van waarom nu juist dát idee me zoveel deed; ik kon er nog geen verhaal van maken. Ik schreef het op, want ooit, dacht ik, zou het wel een plaatsje vinden in één van mijn verhalen.
Op een gegeven moment kwam alles ineens bij elkaar en viel het spreekwoordelijke kwartje. Dus… hoe ben ik op het idee gekomen voor de Somnia Series? Ik zou het kunnen beantwoorden door alleen het laatste idee te noemen, waardoor ik de hele verhaallijn begon te zien. Maar dat zou te kort door de bocht zijn. Daarom antwoord ik maar met: “Door lekker te fantaseren”. Want dat is waar het uiteindelijk wel op neerkwam.

Ik ben visueel ingesteld. Vertel me iets over een situatie en ik zie het helemaal voor me. Wat er is gebeurd vóór die situatie en wat er gaat gebeuren na die situatie. De situatie wordt, aangevuld met mijn eigen fantasie, als het ware een film die zich voor mijn ogen begint af te spelen. Dat soort visualiseren heb ik van jongs af aan al gehad.

Lezen is, in elk geval voor mij, een ultiem middel gebleken om je fantasie aan te boren. Altijd al ben ik gek geweest op boeken die me meenamen op reis. En dan niet alleen de reizen door onze eigen wereld, maar vooral de reizen naar andere werelden. Werelden waar alles kon gebeuren. Wel vond ik het belangrijk dat ik me kon identificeren met de hoofdpersonages. Ik wilde me boos voelen als het hoofdpersonage onrecht was aangedaan, me trots voelen als hij of zij een situatie overwon, haast alsof ik het zelf had overwonnen.

Zulke boeken boorden mijn eigen kracht aan en ik geloofde daardoor dat ook ik mijn demonen kon overwinnen. Zulke boeken hebben me door de moeilijkste momenten heen geholpen. Ik kon me even verschuilen in hun verhaal, me even wanen in een andere wereld. En me optrekken aan de moed en de liefde van de hoofdpersonages uit dat boek.

Dat is ook één van de redenen waarom Harry Potter in mijn top 5 ‘All Time Favorites’ staat. En waarom de schrijfster, J.K. Rowling, voor mij als schrijver zo’n grote bron van inspiratie én invloed is. Haar hoofdpersonages en hun situaties zijn heel herkenbaar en het verhaal is steengoed in elkaar gezet en – boven alles – nog geloofwaardig ook. Natuurlijk weet ik wel dat magie niet bestaat (of toch wel…?), maar het is fijn om te geloven dat er boeken zijn die je het gevoel geven dat er meer is dan we zien en dat we sterker zijn dan we soms denken. Verhalen die je liefde geven, vertrouwen, moed en vooral… hoop. Mooi toch?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Bianca Berends - In het Atelier, een…

Recensie: David Foenkinos – De familie Martin