Heel veel mensen willen schrijven. Het lijkt ze fantastisch om een verhaal op papier te zetten. Het begint met dat idee, die inspiratie, en alles gaat ineens kriebelen. Ze pakken pen en papier en beginnen het idee op te schrijven…

…om het vervolgens in hun bureaula te gooien en er niets meer mee te doen.

Het verschil tussen willen schrijven en het daadwerkelijke schrijven is groot. Veel mensen dromen van het idee dat ze ooit een boek zullen publiceren, ook al hebben ze nog nooit een woord op papier gezet. Ze dromen over het verschil wat hun boek zal maken voor de lezers, zien zichzelf bij boekpresentaties, praten in gedachten al met hun fans en delen handtekeningen uit.

En bij veel van die mensen zal het altijd bij dromen blijven.

Schrijven, en zeker publiceren, is niet gemakkelijk. Je loopt tegen veel problemen aan en elk probleem zul je moeten overkomen. Schrijven levert soms zoveel gedoe op dat veel mensen daar al de handdoek in de ring gooien. Het is gewoonweg niet voor me weggelegd, denken ze dan.

En precies op dat punt maken ze het onderscheid tussen willen schrijven en schrijven. Iemand die wil schrijven, gaat niet tot het spreekwoordelijke gaatje. Zij zien het schrijven als (haast) een romantisch proces: elke scène wordt zonder problemen verwoord, het verhaal klopt van voor naar achteren en iedereen begrijpt wat je beschrijft.

Helaas. Dat is niet de realiteit. Een schrijver leert vroeg of laat dat schrijven niet als vanzelf gaat. Natuurlijk heb je weleens dagen dat alles goed gaat… totdat je een dag of week later die scènes terugleest en denkt: ‘Wat bedoelde ik hier nu toch mee?’ Je krijgt onherroepelijk te maken met teleurstelling, frustratie en het gevoel op te willen geven.

Schrijven is bij tijden echt afzien. Het is niet één keer het verhaal van voor naar achteren opschrijven en je bent klaar. Dat is natuurlijk al een opgaaf, maar daarna volgen er weer nieuwe uitdagingen.

Het verhaallijn loopt niet lekker: er missen scènes of er moeten scènes geschrapt worden.

Je proeflezers komen terug met pittige feedback over je verhaallijn.

Je zult hele stukken moeten herschrijven en ineens lukt het niet meer om de woorden goed op papier te krijgen. Je weet niet hoe je iets moet omschrijven of wat nu dat woord is dat omschrijft wat je wilde zeggen. Je brein loopt over van twijfel. Het is genoeg om je de haren van je hoofd te willen trekken.

Welkom bij het schrijverschap. Het is nu zaak dat je doorgaat. Blijf niet dralen op de punten waar het niet goed gaat. Kijk hoe je dit kunt veranderen. Vraag hulp. Focus op je einddoel en geef niet op.

Misschien denk je, nu je dit allemaal leest, dat je er maar beter niet eens aan moet beginnen. Dat is natuurlijk helemaal jouw keuze. Schrijven kan iets heel moois zijn, als je er tijd en liefde in wilt investeren.

Je leert jezelf kennen door het schrijven. Je kunt de personages in jouw verhaal van alles voorzetten, maar jij als schrijver bent degene die dit bedenkt én moet oplossen. Dus ben je oplossingsgericht of blijf je in rondjes dwalen en zie je geen uitweg meer? Ben je een opgever, of zet je door? Durf je hulp in te schakelen of wil je het alleen doen? Het schrijversproces helpt je dit en nog veel meer te ontdekken.

Ik ben heel benieuwd hoe jij jezelf ziet. Ben jij een dromer of een schrijver?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Lianne Keemink – Je kan het (doen!)

Recensie: Louis Stiller – Plot