Als Ahmad tien is, verliest hij zijn vader en zijn stem. Volgens zijn over-overgrootvader, die in een holle boom op het erf woont, rust er een vloek op de familie: in elke tweede generatie zal de eerste zoon onsterfelijk zijn. Ahmad ontpopt zich van een radicaal dichter tot politicus met een prijs op zijn hoofd; van straatschoffie tot vader van twee bijzonder getalenteerde dochters. Wanneer zijn vrouw hem verlaat, schrijft hij een liefdesgedicht dat zo krachtig is dat het verbrandt zodra het wordt opgeschreven. Dit gedicht zal het belangrijkste wapen worden in de revolutie tegen de Sjah.

ISBN: 9789046827529 – Uitgeverij Nieuw Amsterdam – Aantal pagina’s: 447 – Roman

3 van de 5 sterren – Frederique

Recensie in één zin

‘De Onsterfelijken van Teheran oogt intrigerend, maar wordt daarna traag en vermoeiend.’

Hoofdpersonages

De Onsterfelijken van Teheran bevat veel personages en het worden er naarmate het boek vordert alleen maar meer. Deze expansie van familieleden die opgroeien en een eigen stem krijgen, maakt dat het boek op den duur verwarrend wordt. De hoofdpersoon is Ahmad, na de zelfmoord van zijn vader stopt hij met praten en houdt hij dat zijn hele leven lang vol. Ahmad schrijft gedichten die gloeien als het de goede woorden bevat en weet ook nog een politieke carrière op te bouwen ondanks dat hij geen stem heeft.
Khan is zijn grootvader. Khan is een statige man met veel aanzien in het dorp waar de familie woont, en gebruikt zijn invloeden dan ook om vooruitgang mogelijk te maken. Agha is weer een verre voorvader van Khan en woont in een holle boom. Agha is ervan overtuigd dat ze niet kunnen sterven omdat ze ooit vervloekt zijn door katten. Uiteindelijk neemt Khan Agha’s obsessie voor de katten over en weet bijna tot op de dag nauwkeurig te voorspellen wanneer de Iraanse revolutie plaats zal vinden.
— Frederique

Sfeer

Aan het begin van het boek is er iets van spanning en gebeurt er veel in een korte tijd. Daarna is de spanning in het boek is helaas ver te zoeken. Het plot sleept zich werkelijk voort in een traag tempo, ik heb dan ook moeite gehad met het uitlezen.
— Frederique

Schrijfstijl

De Onsterfelijken van Teheran begint vlot, Araghi schrijft duidelijk en weet je interesse te wekken. Vervolgens wordt het boek algauw zwaarder, droger en moeilijker om door te lezen. Er komen steeds meer personages bij en alles wordt steeds verwarrender.
— Frederique

Passage uit het boek

”Toen ze weer thuis was, nam Pooran een stoel mee naar buiten en ging op de binnenplaats bij Khan en Agha zitten, in het avondbriesje dat de takken en de pas ontloken blaadjes heen en weer liet wiegen. Net als de twee oude mannen keek ze naar niets in het bijzonder, alleen maar naar wat er om haar heen was: de sinaasappelboom, de rozige ranken van de wingerd, die reikten naar iets om zich omheen te wikkelen, de goudvissen die in de howz zwommen en nu twee keer zo groot waren als toen ze rondjes draaiden in de kom op de nieuwjaarstafel. Deze familie en haar stiltes, dacht ze. Ze waren onmogelijk.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Michelle Harrison – De vloek van de kraaientoren

Recensie: Ted H.P. de Wolf – Dwangarbeid in Duitsland