De jonge schrijver Mattias kampt met een writer’s block. Hij besluit op zoek te gaan naar het verloren manuscript van zijn grootvader, in de hoop er inspiratie in te vinden. Intussen krijgt hij fanmail van een meisje dat Elin heet en verliest hij zich in het beantwoorden daarvan. De zoektocht en de briefwisseling brengen hem terug naar een tijd die hij alleen uit verhalen kende – de tijd vóór zijn geboorte.

ISBN: 9789057595745 – Uitgeverij Podium – Aantal pagina’s: 192 – Roman

5 van de 5 sterren – Elsemarijn

Recensie in één zin

‘Levensechte dialogen waarbij je in de huid kruipt van het hoofdpersonage.’

Hoofdpersonages

Mattias is op zoek naar het verloren manuscript van zijn opa. Gabor, een ietwat verwarde man, zegt dat hij weet waar het manuscript is. Elin beweert fan te zijn van schrijver Mattias, maar is dat wel zo? In het verleden wordt het verhaal van Jonas en Anna, de ouders van Mattias, verteld.
— Elsemarijn

Sfeer

Lubach wisselt verleden en heden af, waardoor je je blijft afvragen hoe het precies zit. De briefwisseling tussen Elin en Mattias zorgt voor nog meer geheimzinnigheid. Je voelt mee met Mattias en wilt samen met hem het grote mysterie oplossen.
— Elsemarijn

Schrijfstijl

Vanaf de eerste pagina heeft Lubach je in zijn greep met zijn vlotte schrijfstijl. Lubachs taalgebruik kun je omschrijven als makkelijk. Zijn zinsbouw is prettig en ritmisch en zijn schrijven kent niet te moeilijke woorden, waardoor het geen zware kost is. De bijzondere dialoog tussen Gabor en Mattias doet je verlangen naar meer en voor je het goed en wel doorhebt, kun je het boek al dichtslaan.
— Elsemarijn

Passage uit het boek

‘“Mag ik het eerste deel nog eens zien?” vroeg Gabor. Het glas cognac dat hij had gekregen was bijna leeg. Nu begon hij aan de rode wijn. “Ik ben meer geïnteresseerd in het andere deel,” zei ik. “Dat was de afspraak.” Gabor knikte en veegde zijn mond af aan een servet. “Ik wil gewoon het eerste deel nog eens zien,” zei hij. “Dan weet ik zeker dat dat andere ook van jouw opa is.” Ik haalde de map met papieren met tegenzin uit mijn tas en gaf hem aan Gabor.
“Ja,” zei hij. “Volgens mij is dit wel dezelfde stijl.” Hij bladerde door de papieren. “En dezelfde letter.” Gabor leek me niet het type dat verstand had van stijlen of letters, maar op de moment was hij het enige wat ik had. “Komen we al dichterbij?” vroeg ik aan Gabor. “Steeds dichter,” zei Gabor. “We worden warm.”’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Patricia Bouwhuis-Ooyevaar – Euphorbia

Recensie: Amanda Block – De verloren verteller