Van sommige mensen volstaat de voornaam. Zo is er maar één Jean en dat is de man die Nederland leerde wat wielrennen is. Bijna dertig jaar verzorgde Jean Nelissen het tv-commentaar in de Tour de France, een uit bronsgroen eikenhout gesneden stemgeluid.
Toen het Nederlandse wielrennen in de tweede helft van de vorige eeuw zijn grootste successen vierde, was Jean ook op zijn hoogtepunt. De onderkoning van Limburg werd hij genoemd, een status die werd onderstreept door het kasteel dat hij bewoonde.
Jean Nelissen was veel meer dan wielerverslaggever. Hij schreef net zo veel over het (Limburgse) voetbal en ontpopte zich tot een bijzondere dagbladjournalist.

ISBN: 9789 462 310 162 – De Muur – Aantal pagina’s: 256

3 van de 5 sterren — Tim

Recensie in één zin

‘Het leven van Jean Nelissen is er een van pieken en van dalen, zo wordt het ook beschreven, zonder opsmuk, helaas ook zonder romantiek.’

Hoofdpersonages

Jean de sportliefhebber, de onderkoning van Limburg, het haantje van de redactie, de regelaar, de man met connecties. Hij heeft een rijk leven gehad, maar toch leefde hij veel in armoede.
— Tim

Sfeer

Hoewel ik persoonlijk op een meer romantische weergave had gehoopt van het vak sportjournalistiek en de persoon Jean Nelissen. Is dit een prima samenvatting geworden van zijn leven.
— Tim

Schrijfstijl

Vlotte, maar feitelijke schrijftstijl waarin je gemakkelijk wordt meegenomen in het rumoerige leven van de grondlegger van de Nederlandse sportjournalistiek.
— Tim

Passage uit het boek

‘De verhaaltjes worden letterlijk en figuurlijk bij het ochtendgloren geboren. Drank is een perpetuum mobile in zijn leven, dat heen en weer kaatst tussen wegdommelen en ontwaken. Schrijven lukt hem alleen nog in het schemergebied tussen een oude en een nieuwe roes. Het meest geschikte tijdstip ligt meestal tussen vijf en acht uur ’s morgens. Elke keer is weer de vraag hoe lang zijn vingers hun weg langs de toetsen vinden.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Jenny Han – Aan alle jongens van wie ik hield

Recensie: Jean de La Fontaine & Rébecca Dautremer – Fabels