In een Londens park wordt het levenloze lichaam van Tania Beckett aangetroffen. Ze is gewurgd. Een dag tevoren stond haar foto in een Londense krant onder contactadvertenties. Zoë Walker schrikt als zij het nieuwsbericht leest, want haar foto stond eerder ook bij een contactadvertentie in de krant. Of is het toch een andere vrouw? Zoë schakelt de politie in, maar ze gaat ook zelf op onderzoek uit. Intussen worden meerdere vrouwen slachtoffer van een misdrijf. Ze hebben gemeenschappelijk dat ze allemaal met de Londense metro hebben gereisd. Loopt Zoë gevaar? In welke hoek moet de dader gezocht worden? Opeens lijkt iedereen verdacht en je vertrouwt je naasten. Of zou je dat juist niet moeten doen?

ISBN: 9789026150616 – Uitgeverij De Fontein – Aantal pagina’s: 400 – Thriller

3 van de 5 sterren – Antoine

Recensie in één zin

‘Matig goede vrouwenthriller met een origineel verhaal en actuele thema’s over de gevaren van social media en misbruik van ICT.’

Hoofdpersonages

Zoë Walker woont – en werkt – met haar vriend Simon en twee kinderen Katie en Justin in Londen. Ze is een wat cynische persoon, maar ze verandert in een onzekere vrouw op het moment dat ze haar gezichtsfoto in een contactadvertentie ziet. De onzekerheid van Zoë slaat naderhand om in hysterie. Ze besluit om hulp te zoeken bij de politie. Agente Kelly Swift, de andere hoofdpersoon in het verhaal, is een typische ‘street cop’ van British Transport. Vanwege haar recherche-talent wordt zij tijdelijk toegevoegd aan het onderzoeksteam. Kelly Swift ontdekt een belangrijke aanwijzing in de contactadvertenties; met deze clue wordt de dader opgespoord.
— Antoine

Sfeer

Jammer genoeg begon het verhaal mij pas op de helft van het boek maar matig te boeien. De cliffhangers aan het einde van het hoofdstuk proberen de spanning op te bouwen. Dit mislukt steeds, omdat er ‘niets aan de hand is’ als je verder leest. Een ander punt is dat de hysterie bij hoofdpersoon Zoë Walker veel te dik is aangezet. Dit alles leidt ertoe dat het verhaal eerder ‘inkakt’ dan dat het spannender wordt.
— Antoine

Schrijfstijl

Het boek Ik zie jou is vlot geschreven en leest, ondanks veel details en irrelevante dialogen, makkelijk weg. Veel fragmenten bevatten een fijne cynische ondertoon.
— Antoine

Passage uit het boek

‘Naast me op de bank liggen de advertenties. Ik heb ze uit de London Gazette geknipt en ze allemaal zorgvuldig gedateerd. Ik heb er achtentwintig en ik spreid ze als op een tentoonstelling uit op de kussens van de bank. Fotografische quilt, van Zoë Walker. Het is iets waar Simon voor naar het Tate Modern zou gaan. De meest recente heb ik zelf verzameld door elke dag een krant mee te nemen uit de metro, maar de oudere heb ik vrijdag opgehaald bij het kantoor van de London Gazette. Je zou denken dat je gewoon kon binnenlopen en om oude kranten vragen, maar zo eenvoudig is het natuurlijk niet. Ze draaien je een poot uit en rekenen bijna zeven pond per exemplaar.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Clare Mackintosh – Gegijzeld

Recensie: Ben Schaafsma – Tunnelvisie