In november 1843 wordt de 23-jarige lerares Harriet Monckton dood gevonden achter de kapel in Bromley die ze regelmatig bezocht. Het dorp is geschokt, helemaal wanneer het autopsierapport vermeldt dat ze zwanger was. Harriet bleek verwikkeld te zijn in relaties met ten minste drie mannen, maar ook haar goede vriendin Frances wordt gezien als verdachte in deze moordzaak. Wie heeft Harriet vermoord en wie is de vader van haar ongeboren kind?
Elizabeth Haynes schreef vier psychologische thrillers die wereldwijd vertaald zijn en waarvoor ze diverse prijzen won. De dood van Harriet Monckton is gebaseerd op historische feiten.

ISBN: 9789026149047 – Uitgeverij De Fontein – Aantal pagina’s: 512 – Thriller

5 van de 5 sterren – Eline

Recensie in één zin

‘Een huiveringwekkend verhaal over een vrouw in een tijd waarin vrouwen de ondertoon voeren.’

Hoofdpersonages

De hoofdpersoon in dit boek is Harriet Monckton. Zij wordt dood aangetroffen in het privaat van de kapel. Vervolgens lees je verhalen over verschillende mensen in haar omgeving. Je leest over de eerwaarde, een vriend en een vriendin. Op deze manier krijg je als lezer steeds een andere kijk op de zaak en verdenk je continu een ander persoon van Harriets dood.
— Eline

Sfeer

De sfeer in De dood van Harriet Monckton is erg mooi. De dood van Harriet Monckton is heel beeldend geschreven en dit maakt dat je je als lezer echt in die tijd waant. Wat fijn is, is dat er een kaartje in het begin van dit boek is getekend. Hierdoor kan je precies zien hoe ver bepaalde gebouwen van elkaar afliggen en dit geeft een goed beeld van de plaats waarin dit verhaal zich afspeelt.
Doordat je als lezer steeds heen en weer geslingerd wordt tussen de verschillende verdachten, is het boek van begin tot het eind enorm spannend. Steeds wanneer ik een sterk vermoeden had wie het gedaan had, las ik in het volgende hoofdstuk weer iets waardoor ik hier toch anders over ging denken.
— Eline

Schrijfstijl

De schrijfstijl van Elisabeth Haynes is erg prettig. Er zijn af en toe wat ouderwetse woorden gebruikt, maar dit vind ik juist sterk. Hierdoor lijkt het nog meer alsof je even terug in de tijd gaat. De hoofdstukken zijn over het algemeen kort en dit leest makkelijk weg. De hoofdstukken zijn steeds geschreven in de ik-vorm. Hierdoor ging het verhaal voor mij nog meer leven.
— Eline

Passage uit het boek

‘De kapel kwam in zicht, bleek in het maanlicht en spookachtig verborgen achter de beuk en de paardenkastanje op de begraafplaats, die bijna geen bladeren meer hadden.
Het hek was niet op slot. Ik duwde er tegenaan en het zwaaide open.
‘Wie is hier voor het laatst geweest en heeft het hek niet op slot gedaan?’ zei Sweeting. ‘We zouden het moeten navragen. Beezley zou het willen weten.’
‘Meneer Beezley is niet de enige die de sleutel heeft,’ zei ik. ‘Bedoel je de predikant? Die let er altijd op dat hij goed heeft afgesloten. Ik kan het weten. Weet je nog dat hij me heeft opgesloten toen in afgelopen zomer de boeken aan het opruimen was? Ik heb er vier uur gezeten, tot Eliza bij hem thuis naar me ging vragen.’
Sweeting gaf mij de lantaarn en duwde tegen de grote deur van de kapel, maar die zat op slot. Ik dacht dat hij het nu wel zou opgeven en terug zou gaan naar de weg, maar zonder dat ik hem hoefde aan te sporen liep hij voor me uit het pad langs de zijkant van de kapel op.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Clara Benson – Sterren in de duisternis

Recensie: Eva GarcÍa Sáenz de Urturi – Aquitanië,…