De veertienjarige Turrtle Alveston is een overlever. Ze zwerft door de bossen in het noorden van Californië; de kreken, poeltjes en rotseilandjes vullen gaar domein. Maar waar haar fysieke wereld zich weids rondom haar uitstrekt, is haar innerlijke wereld klein. Turttle is geïsoleerd opgegroeid na de dood van haar moeder, met alleen haar getergde vader Martin als gezelschap. Haar bestaan draait om hem en om school, waar ze zich voor iedereen afsluit. Dan ontmoet ze de wat oudere Jacob, die in een schoon huis woont en symbool staat voor de samenleving waartegen Martin zo gekant is. Voor de eerste keer zoet ze haar wereld door andere ogen. Turrtle probeert nu de held van haar eigen verhaal te worden, maar de vraag blijft of ze werkelijk kan ontsnappen aan haar levensomstandigheden.

ISBN: 9789026336249 – Uitgeverij Ambos Anthos – Aantal pagina’s: 461 – Roman

4 van de 5 sterren – Gemmie

Recensie in één zin

‘Het lot van Turrtle grijpt je naar de keel. En naar die van Martin.’

Hoofdpersonages

Turrtle is een tiener die geen normale jeugd heeft. Haar moeder is overleden toen ze nog jong was en ze wordt opgevoed door haar gewelddadige vader Martin. Wat ook ongebruikelijk is dat ze dagelijks schietoefeningen doet; in huis is een uitgebreide collectie wapens aanwezig. Op school lukt het Turrtle niet om vrienden te maken of goede cijfers te halen. Genoeg om bezorgd over te zijn en Turrtle doet erg haar best om overeind te blijven. Martin doet ook zijn best maar hij faalt continu in zijn vaderschap. Zijn eigen vader, de opa van Turrtle, komt regelmatig langs om hem de les te lezen maar je hebt als snel door dat ook hij niet het goede voorbeeld geeft.
— Gemmie

Sfeer

Beklemmend. Persoonlijk. Tragisch. Zomaar wat steekwoorden die in me opkomen..
— Gemmie

Schrijfstijl

Tallent slaat geen detail over. Het huis, ieder wapen die Turrtle of Martin vasthoudt of schoonmaakt, de omgeving, zelfs de kleding van Turrtle wordt uitvoerig beschreven. In sommige scènes is de auteur minder gedetailleerd en dat is maar goed ook want dat zijn niet de meest fijne.
— Gemmie

Passage uit het boek

‘Opa wil zijn bier pakken en stoot het flesje om, dat over tafel in Martins schoot tuimelt. ‘Wel godver…’ zegt hij, en hij pakt het vliegensvlug op, maar laat het schuimende flesje weer uit zijn handen in zijn schoot glippen terwijl hij probeert op te staan en zijn stoel omvergooit, er bijna zelf mee achterover smakt, en het volgende moment staat hij met de mouwen en voorkant van zijn overhemd druipend van het bier midden in de kamer terwijl het flesje in sierlijke kringetjes over de grond rolt en in de maat van zijn klotsende inhoud tegen het aanrecht klapt. ‘Jezus! Fuck!’ zegt Martin en hij slaat zijn natte handen af. Hij beent de keuken in, pakt de keukenrol, scheurt er een stuk van af en begint zijn doorweekte hemd en natte kruis te betten, wurmt zich uit zijn natte hemd en smijt het tussen de vaat op het aanrecht.
‘Dit is geen goede opvoeding voor een kind, dit kan zo niet,’ zegt opa.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Tatiana de Rosnay – Dit leven is van jou

Recensie: David Foenkinos – De familie Martin