Recensie in één zin

‘Als je het ene fantastische verhaal gelezen hebt, duikel je direct weer in een ander subliem verhaal met compleet andere personages en situaties dan de vorige.’

Hoofdpersonages

Omdat het een bundel is met negen verhalen, bevat het boek diverse personages.
In Bunny is het hoofdpersonage een extreem zwaarlijvige man die de deur niet meer uit kan en toch de liefde vindt. Gavin hangt in Wildeman de held uit voor zijn familie als er op kerstavond een onbekende man op de stoep staat. In het verhaal De pier stort in vertelt de alwetende verteller hoe de slachtoffers en getuigen de verschrikkelijke ramp beleven. Carol, de dochter die haar verwaarloosde moeder probeert te redden, is het personage in Ademhalen.
Elk personage is weer anders en zo goed beschreven dat je je vrij snel waant in zijn/haar wereld.
— Gemmie

Sfeer

Ieder verhaal draagt zijn eigen sfeer. De bundel begint met De pier stort in en zorgt direct voor flink wat spanning. Door de prachtige woorden creëert de auteur heldere beelden op je netvlies, Het is alsof je er zelf bij bent. Deze kunst zet zich voort in ieder verhaal. De ene keer is het wederom spanning, de andere keer menselijke tragedie of de mystiek van de natuur.
— Gemmie

Schrijfstijl

Haddon schrijft bijzondere vertonende zinnen. Aan het begin van ieder verhaal neemt de auteur je vrij snel het verhaal in, al heb je soms nog geen idee waar het over gaat. Door een gedetailleerde beschrijving van de plek waar het verhaal zich afspeelt, maak je er direct onderdeel van uit. De stijl van de auteur prikkelt je beeldvorming op alle mogelijke manieren. Soms kan de beschrijving zo uitgebreid zijn dat je afgeleid raakt, maar dat is niet storend.
— Gemmie

Passage uit het boek

“De jongen van dertien wil niet uit het waterwoud komen omdat hij weet dat zijn zusje daar ergens moet zijn. Hij kan haar niet vinden. Na een halfuur is hij onderkoeld, hij heeft het verschrikkelijk koud. Dan, ineens, heeft hij het helemaal niet koud meer. Dat lijkt niet vreemd. Niets lijkt meer vreemd. Hij wil zijn kleren uitdoen, maar heeft amper energie om te blijven drijven. Daar, niet meer dan een paar meter verderop, gaat de wereld verder: de zon, boten, een helikopter. Maar hier voelt hij zich veilig. Hij denkt niet meer aan zijn zusje. Hij weet niet meer dat hij een zusje heeft. Alleen deze diepe behoefte om in het donker te zijn, omsloten te worden, ongezien te zijn, een of andere oerschakeling die nog brandt op de dovende printplaat van de hersenstam. Hij zinkt vijf keer weg, hoest en dwingt zichzelf weer terug naar de oppervlakte, maar telkens met minder wilskracht en met een minder helder idee van wat hij zojuist heeft vermeden. De zesde keer is er nog zo weinig over van zijn geest dat hij die net zo makkelijk loslaat als was het een boek dat uit zijn slapende hand viel.”

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?