Recensie: Maurizio de Giovanni – De dood zingt in Napels

Recensie: Maurizio de Giovanni – De dood zingt in Napels


Napels, 1931. Een bittere wind raast door de straten van de stad. Het Koninklijk Theater San Carlo staat op het punt om een spectaculaire opera uit te voeren, met in de hoofdrol ’s werelds grootste tenor, Arnaldo Vezzi.
Maar een paar minuten voor aanvang wordt de arrogante, opvliegende operazanger dood aangetroffen in zijn kleedkamer. Hij is op gruwelijke wijze vermoord: uit zijn hals steekt een stuk spiegel en alles zit onder het bloed…
Het is een zaak voor de mysterieuze, terughoudende commissaris Ricciardi, de meest succesvolle en gevreesde detective van heel Napels. Hoewel Ricciardi geteisterd wordt door het fascistische regime, is hij vastbesloten de waarheid te achterhalen. Zal zijn onverklaarbare gave hem ook dit keer helpen?

ISBN: 9789401608060 – Uitgeverij Xander – Aantal pagina’s: 238 – Thriller


*****

3 van de 5 sterren – Annechien


Start scrollen!

Vanaf hier weet je binnen één minuut of dit boek bij je past.

Recensie in één zin

‘Als blijkt dat het slachtoffer geen geliefd persoon was, is ineens iedereen verdacht in zijn moordzaak.’

Hoofdpersonages

*****

Het boek vertelt het verhaal van Alfredo Ricciardi, een gedrongen commissaris waar eigenlijk niemand mee wil samenwerken. Zijn superieuren vrezen voor zijn waarde en zijn onderschikten begrijpen hem niet. Ricciardi heeft een bijzondere gave waarbij hij de doden ziet. Niet iedereen en nooit lang: alleen degenen die een gewelddadige dood zijn gestorven. Hij ziet hun emoties en hun laatste gedachtes, Ricciardi noemt dit zelf: het Voorval. Er is echter één medewerker die een hechte band heeft met hem en dat is brigadier Raffaele Maione. Na de dood van zijn oudste zoon begon hij zich te hechten aan de commissaris.
Don Pierino helpt Ricciardi met het oplossen van de moord op operazanger Arnaldo Vezzi door zijn kennis over opera met de commissaris te delen. De Don is een ware fan van opera en weet er ook alles van in tegenstelling tot Ricciardi die er niks van weet.
— Annechien

Sfeer

*****

De sfeer is constant grimmig, want je hebt te maken met een moord van een grootheid in de operawereld, maar eigenlijk had iedereen een hekel aan hem. Je voelt aan alles wat je leest dat de mensen maar wat blij zijn dat Vezzi niet meer leeft en daardoor hebben ze bijna allemaal ook een motief. Vezzi had met zijn arrogante gedrag bijna iedereen in het boek wel eens beledigd of wat aangedaan en daardoor krijg je best wel een opgelucht gevoel dat Vezzi vermoord is. Je verdenkt zo’n beetje elke personage die genoemd wordt, maar je weet het nooit echt zeker, want ze hebben immers allemaal een goed motief.
— Annechien

Schrijfstijl

*****

Er worden namen gebruikt die natuurlijk buitenlands zijn en zo zijn er ook een aantal buitenlandse termen. Daar moet je in het begin erg aan wennen, want het zijn geen doorsnee namen waar je mee te maken krijgt. Zo worden er ook veel termen gebruikt die te maken hebben met opera en dan moet je maar net weten wat het allemaal betekent en ik had geen flauw benul. Zulke woorden heb je natuurlijk zo opgezocht, zoals enkele benamingen die in het operastuk werden gebruikt. Bovendien had de hoofdpersoon geen flauw benul van opera en werd er ook veel uitgelegd. Verder was het een erg prettige schrijfstijl om te lezen. Je leest vanuit commissaris Ricciardi, maar het boek is niet in de ik-vorm geschreven.
— Annechien

Passage uit het boek

De drie luisterden aandachtig. Ricciardi reconstrueerde in zijn hoofd de mogelijke gebeurtenissen van de premièreavond; hij was er inmiddels zeker van dat hij had begrepen hoe het gegaan was en ook wie de moordenaar kon zijn, of tenminste bij benadering. Elk nieuw stukje informatie zou zijn hypothese kunnen bevestigen. Dat bracht voor de commissaris geen enkele voldoening met zich mee: het betekende alleen dat hij dichter bij de waarheid kwam.
Hij dacht terug aan het beeld van Vezzi die nog steeds de afgesloten kleedkamer teisterde, licht door de knieën gebogen, de uitgestoken hand en zijn wanhopige lied over een romance die niet van hem was. En de tranen, de tranen die strepen trokken over zijn bepoederde gezicht: een immens verdriet, definitief, dat geen vergeving kende. Hij was de uitvoerder van de uiterste wraak, zijn eigen veroordeling. Hij ging op weg, met Maione en don Pierino, op de smalle trap die naar de coulissen leidde, en naar de kleedkamers. Ricciardi dacht aan de dood.

Leesvoorschrift

Lees dit boek voor het slapengaan in bed of ’s avonds onderuitgezakt in een lekkere stoel, in een schemerig hoekje. Een glas rode wijn erbij en je hartverscheurende ervaring is compleet.

Voor vrouwen of mannen?

vrouw-of-man

50%

50%

Hoe dik is de pil?

238 pagina’s
dikke-pil

Ook gelezen? Hoeveel sterren geef jij dit boek?

 


boekiewoogie-beeldmerk

+ Er zijn nog geen reacties

Reactie toevoegen

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.