De Pechvuurtoren is het vervolg op Hotel De Laatste Kans. In De Pechvuurtoren volgt Sep Seti inspecteur Tingieter naar een vuurtoren vol geheimen en geesten. Tingieter reist af naar de vuurtoren omdat er een raadselachtige moord is gepleegd, die hij moet onderzoeken. Sep voelt aan alles dat hij achter de inspecteur aan moet gaan, dat is de enige manier om meer over zichzelf te weten te komen. Kan hij ondertussen helpen de waarheid te achterhalen?

ISBN: 9789026152054 – Uitgeverij De Fontein – Aantal pagina’s: 384 – Jeugdboek

4 van de 5 sterren – Isolde

Recensie in één zin

‘Een magisch detectiveverhaal voor kinderen, om je helemaal in te kunnen verliezen.’

Hoofdpersonages

In het eerste deel, Hotel De Laatste Kans hebben we al kennis kunnen maken met de belangrijkste personen die ook in De Pechvuurtoren een belangrijke rol spelen. Sep is keukenhulp in Hotel De Laatste Kans, maar hij blijkt ook eigenaar van het hotel te zijn. Nog veel interessanter is dat hij de zoon van een beruchte magiër is…
Iedereen verwacht dat Sep ook over magische vaardigheden beschikt, maar ze ook kunnen gebruiken blijkt nog niet zo makkelijk te zijn. Sep kan oefenen wat hij wil, maar het lukt hem nog niet echt.

Gelukkig helpt inspecteur Tingieter Sep op de achtergrond, bijvoorbeeld door hem een boek met spreuken te geven waar hij zelf vroeger ook veel aan heeft gehad. Maar ook Angelique is een goede leermeester voor Sep, al blijft Sep soms twijfelen aan de intenties van Angelique, ze is een nogal geheimzinnig personage.

Sep heeft een kat, Nachtschaduw. Een intelligent beestje dat kan praten, al weet vrijwel niemand dat, en Sep helpt uit benarde situaties te komen.
— Isolde

Sfeer

De Pechvuurtoren speelt zich in een magische wereld af en voelt daarom wat sprookjesachtig en betoverend. Dit tweede deel over Sep Seti is gesitueerd in een oude vuurtoren, waar de nieuwe eigenaar een hotel van wil maken. In de vuurtoren is nog magie aanwezig, van de tovenaar die hier vroeger woonde en verdwenen is.
De Pechvuurtoren is een detectiveverhaal voor kinderen vanaf negen jaar. Er is een moord gepleegd en er zijn meer raadselachtige dingen aan de hand in en rond de vuurtoren. Geleidelijk krijgt de lezer puzzelstukjes in handen om zelf, samen met Sep, achter de oplossing te komen. Moord klinkt heel heftig, maar het is Nicki Thornton gelukt het verhaal niet eng of luguber te maken. Spannend is het wel, en absoluut toegankelijk voor jonge lezers.
— Isolde

Schrijfstijl

De Pechvuurtoren is een vlot en boeiend verhaal. De gebeurtenissen volgen elkaar snel op en de hoofstukken eindigen zo, dat je direct door wilt lezen.
De Pechvuurtoren is het tweede deel van een serie, maar je kan het boek heel goed lezen zonder het eerste deel te kennen. Natuurlijk is dat wel fijn, omdat je in Hotel De Laatste Kans Sep en al zijn magische vrienden leert kennen, maar De Pechvuurtoren legt voldoende uit om zonder het eerste deel te kunnen.
— Isolde

Passage uit het boek

‘Hij zette alles op een rijtje: hij was zijn kat kwijt en Tingieter viel nergens te bekennen. De zwaarste storm die hij ooit had meegemaakt hing nu recht boven de door geesten geplaagde vuurtoren waarin hij gevangen zat. Hij had een nieuw baantje dat hij helemaal niet wilde en er werd van hem verwacht dat hij een lunch bereidde voor een nog onbekend aantal mensen. Hier in de kelder was het donker genoeg om het licht aan te moeten doen. Hij zag een aantal kaarsen verspreid door de keuken klaarstaan, wat waarschijnlijk betekende dat ze hier regelmatig zonder stroom zaten. Hij wist ook vrij zeker dat er zeewier en aardappelpuree in zijn haar zat. Wat moest hij nu toch doen?’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Nicky Thornton – Café De laatste druppel…

Recensie: L.D. Lapinski – De geheimen van het…