Een tragisch verlies heeft ervoor gezorgd dat Noah zijn verdriet al wekenlang in alcohol verdrinkt. Als hij een baan aangeboden krijgt bij een reizend circus, ziet hij geen reden om niet te gaan. Deze drastische verandering kan precies zijn wat hij nodig heeft.
Er lopen veel interessante mensen rond op het circusterrein, maar degene die eruit springt, is een meisje van zijn leeftijd dat voor iedereen een glimlach klaar heeft. Terwijl haar aanwezigheid hem uit een donkere put trekt, lijkt zijn nabijheid het tegenovergestelde effect op haar te hebben.

ISBN: 9789492670014 – Uitgeverij The Black Sheep Indie – Aantal pagina’s: 210 – Roman

1 van de 5 sterren – Janet

Recensie in één zin

‘Noah sluit zich aan bij het circus en verliest daar zijn hart.’

Hoofdpersonages

We leren een heleboel verschillende namen kennen. Hoofdpersoon is Noah, een jongeman die probeert om te gaan met een groot verlies en daarbij niet hele handige keuzes maakt. Cesar, de oude circusbaas met een ICT-opleiding, die hem een baan aanbiedt. Antonio en Bertus, twee harde werkers maar ook flinke roddeltantes die op de hoogte zijn van bijna alles wat zich achter de schermen van het circus afspeelt. Daarnaast krijgen we een kijkje in het leven van acrobate Emily, die direct vanaf het begin Noah’s aandacht weet vast te houden. Via haar leren we haar liefde Marco kennen, een drugsdealer die – hoe kan het ook anders – zichzelf in de nesten werkt met grote gevolgen voor hun relatie.
–Janet 

Sfeer

Met een titel als ‘Circus Cesaria’ kon het niet anders dan dat dit een interessant boek zou zijn. Het wel en wee van circusartiesten, een bijzonder slag volk reizend door stad en land. En toch is het boek teleurstellend. Dit verhaal wordt verteld vanuit de Alwetende Verteller, en deze heeft echt teveel te zeggen gehad. Zelfs tot het punt waarop de lezer niet meer hoeft na te denken, want ‘joelen en klappen’ maakt natuurlijk duidelijk dat een publiek enthousiast is, maar de Alwetende Verteller vindt het nodig te vermelden dat ‘iedereen er hetzelfde over leek te denken.’
De keuzes die de personages maken zijn niet altijd te volgen, en krijgen geen nadere uitleg. Ze blijven daardoor wat oppervlakkig. Hoe wist Cesar bijvoorbeeld dat Noah zich zou melden bij Natalia bij de popcornkraam?
Sommige reacties zijn ronduit tenenkrommend. In een tijd waarin veel vrouwen naar voren stappen om zich uit te spreken over wat hen is aangedaan (#metoo), zendt de reactie van Emily echt een heel fout signaal naar jonge en/of beïnvloedbare lezers uit.
De sfeer kenmerkt zich als bij tijden langdradig door allerlei gedachten van de personages en veel onnodige uitleg, zoals de vanzelfsprekendheid van het douchen na het hardlopen.
— Janet

Schrijfstijl

De woordkeuze, zinsopbouw en het onnodig gebruik van dramatische elementen geeft het niveau van een beginnend schrijver weer. Wat ik vooral erg jammer vind, is dat ik gedurende het lezen me af heb gevraagd of dit boek überhaupt is herschreven, of is gelezen door een fris paar ogen met de insteek om er fouten en onlogische zaken uit te vissen.
De jaartallen kloppen niet – een heftige gebeurtenis in 2009, met de gevolgen merkbaar in 2008.
Onnodig verwarring scheppen door twee personages uiteindelijk dezelfde te laten zijn, wat echt niets toevoegt aan het verhaal. Wat een beetje make-up al niet kan doen?
Een auto die zo hard tegen een boom klapt dat de voorkant om de boom gevouwen zat met een uitkomst die in het beste geval ongeloofwaardig, maar in het meest voor de hand liggende geval simpelweg onmogelijk is.
En waarom zou je als schrijver allerhande spoilers geven over een ander boek, dat daadwerkelijk bestaat?
Net als de schrijfster, schrijf ik ook sinds mijn tienerjaren. Ik identificeer me daarom met deze schrijfster, en dat maakt me zeer teleurgesteld na het lezen van dit boek.
Het stigma dat heerst bij auteurs die in eigen beheer uitgeven, wordt door dit boek in stand gehouden en dat doet mij op een heel persoonlijk niveau echt wat. Ik wilde dit boek zo graag goed vinden, maar dat is het gewoonweg niet.
— Janet

Passage uit het boek

‘Een langzaam maar dramatisch muziekje begon en nadat ze kort wat lenige dansbewegingen had gemaakt om iedereen op te warmen, liep ze naar een wit, zijden doek, dat in het midden van de piste hing. Als een aapje klom ze naar boven en ze was vliegensvlug halverwege. De lampen volgden haar en nadat ze zichzelf in het doek had gewikkeld, keek ze triomfantelijk uit over haar publiek, dat nu voltallig met het hoofd in de nek zat. Het leek al snel alsof ze vloog: ze draaide razendsnel rond, kromp ineen, strekte zich weer uit en op een bepaald punt hing ze alleen nog maar met haar voet in het doek. De elegantie waarmee ze bewoog, ontnam Noah de adem en hij staarde naar haar prachtige lichaam, dat schitterde in het licht van de op haar gerichte lampen. Een aantal keren liet ze zichzelf onverwachts een stuk naar beneden zakken, wat het publiek deed huiveren van spanning, maar keer op keer was het gepland en iedereen haalde opgelucht adem als ze haar act hervatte.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Annelise Gray – Circus Maximus - De race…

Recensie: Sue Smethurst – Het circus van de vrijheid