Ik heb mezelf nooit als professioneel schrijver gezien. Als tiener begon ik met het schrijven van mijn Fantastische Verhalen; verhalen vol fantasie. Ik zag het als een hobby, een uitlaatklep, een manier om mijn emoties, maar ook mijn onzekerheden van me af te schrijven. Schrijven maakte me gelukkig. Ik kon uren achtereen op mijn zolderkamer schriften volschrijven met mijn verhalen. Eerst nog met fantasietjes over ik en die leuke zanger van een boyband, later serieuzer met volledig nieuwe werelden waarin de karakters situaties meemaakten die ik nog nooit had meegemaakt.

Diep van binnen wilde ik dolgraag ooit eens een boek uitgeven en zo mijn fantasie een (publiekelijk) plekje in de wereld geven. Maar ik durfde het niet. Ik vond mezelf niet goed genoeg. Daarom besloot ik in mijn twintiger jaren om online te gaan met mijn verhalen. Ik vond een fanfictie website waar je verhalen kon posten met de acteurs van Lord of the Rings in de hoofdrol. Ik was gek van de films, dus daarover schrijven zou geen probleem zijn. De website was in het Engels en dus ook de verhalen. Maar ook dat vond ik geen probleem. De taal ligt me goed en ik wilde heel graag feedback op mijn schrijven, om zo nog beter te worden.

Het eerste verhaal dat ik afrondde was Hunters of the Night, een vampierenverhaal met een romantische twist. Heel hot op dat moment en ik was er supertrots op. De feedback die ik kreeg was niet mis: het was goed geschreven, het was eng, meeslepend, romantisch en fantasievol. Zelfs de persoon wiens verhalen ik geweldig vond, had gereageerd dat ze onder de indruk was. Een beter compliment kun je niet krijgen als schrijver.

Online verhalen posten doe ik niet meer. Toch ben ik nooit gestopt met het schrijven in het Engels. Het idee om te publiceren was daardoor wel van de baan geschoven; wie zat nu te wachten op een Nederlandse auteur, die schreef in het Engels? En dus bleven mijn verhalen, anoniem voor de wereld, op de harde schijf van mijn computer.

Dat veranderde drastisch toen ik het idee kreeg voor An Impossible Truth. Het verhaal van Sophia McAllister, dat uiteindelijk in 5 boeken uitmondde, kwam zo natuurlijk uit mijn vingers, dat ik weer die energie voelde van vroeger. En nog meer dan dat. Bij elk woord dat ik typte, begon ik te geloven dat dit verhaal het licht verdiende. Dit verhaal verdiende het om als een echt boek te worden gepubliceerd.

In 2016 maakte ik, ondanks al mijn onzekerheden en irreële angsten, de stap naar publicatie. Ik besloot dat als ik geen uitgever kon vinden, ik het onder eigen beheer zou uitgeven. Hoe het ook zou gebeuren, dit boek, deze serie, zou gepubliceerd worden.

En nu, juli 2017, is het dan eindelijk zover. Mijn eerste boek staat te koop op Amazon.com. Natuurlijk voel ik nog onzekerheid voor de kritiek die ongetwijfeld zal komen, maar ook dat hoort bij het publiceren van een boek. Zelfs de grootste bestsellers hebben critici. Iedereen heeft recht op zijn mening. Niet iedereen zal dit boek goed vinden. En dat hoeft ook niet.

Het enige wat belangrijk is, is dat ik als schrijver volledig verknocht ben aan dit boek, mijn hart en ziel erin heb gelegd, en dat ik het de juiste zorg, tijd en aandacht heb gegeven voordat ik het naar buiten bracht.

En precies daarom schrijf ik dit blog; om anderen, die ook diep van binnen dromen dat één van hun verhalen ooit eens gepubliceerd zal worden, te inspireren en aan hen te zeggen: ga ervoor. Laat je niet tegenhouden, door niemand. Voel je dat je niet goed genoeg bent, zorg dan dat je beter wordt. Vraag hulp. Schakel een schrijfcoach in,  als dat een goede stok achter je deur is (daar kan ik je ook bij helpen!). Maar neem je schrijven serieus. Jouw verhaal verdient het licht, naast al die andere verhalen in de wereld. Want boeken nemen je mee op reis en dat zijn reizen om nooit te vergeten.

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Francis van Broekhuizen – Bij twijfel hard zingen

Recensie: David Foenkinos – De familie Martin