Er is een nieuwe bewoner in het dorp, de boomlange Huttunen. Hij heeft zijn intrek genomen in een verwaarloosde graanmolen, die hij zowaar weer aan de praat weet te krijgen. De molenaar wordt met argwaan bekeken, en vooral beluisterd, want hij blijkt de onweerstaanbare drang te hebben om ’s nachts luidkeels te huilen als een wolf. Hoe lang gaat het goed tussen deze bijzondere man en de op rust en regelmaat gerichte dorpsbewoners?

De huilende molenaar is het tijdloze verhaal van een kleine gemeenschap die zich tegen een excentrieke eenling keert.

ISBN: 9789028451308 – Uitgeverij Wereldbibliotheek – Aantal pagina’s: 224 – Roman

5 van de 5 sterren – Antoine

Recensie in één zin

‘Fraaie Finse roman met een nog altijd actueel thema.’

Hoofdpersonages

De hoofdpersoon in De huilende molenaar is Gunnar ‘Kunnari’ Huttunen, die begin jaren ‘50 vanuit het zuiden van Finland naar een kerkdorp in Noord-Finland verhuist. Huttunen is een boomsterke man die mager en pezig is gebouwd. Hij is afwisselend manisch en neerslachtig en heeft tevens een aangeboren zenuwziekte, zo blijkt in het verhaal. Door deze ziekte huilt Huttunen als een wolf bij het uiten van emoties. Hij doet echter geen vlieg kwaad, sterker, de bijzonder handige Huttunen zorgt zelfs dat de bewoners van het kerkdorp weer gebruik kunnen maken van de oeroude graanmolen. Verder is Huttunen een man van het kaliber ‘niet lullen, maar poetsen’.
Helaas wordt Huttunen maar weinig begrepen door de dorpelingen. Als Huttunen telkens kwaad met kwaad vergeldt, keren de dorpsbewoners zich tegen hem. De dorpsarts besluit Huttunen zelfs op te sluiten in een psychiatrische inrichting, en dat terwijl de dorpsarts niet minder eigenaardig is dan Huttunen.
Onder de dorpelingen bevinden zich twee mensen die in Huttunen blijven geloven en die in een bijzondere relatie komen te staan tot Huttunen. Huttunen komt vaak in benarde situaties terecht, maar zijn volharding is groot.
— Antoine

Sfeer

Tijdens het lezen ontwikkelde ik een grote compassie voor Huttunen. Huttunen wordt niet begrepen, terwijl hij zijn best doet om zich staande te houden in een nieuwe omgeving. Zelfs de autoriteiten, die Huttunen zouden moeten beschermen, werken hem tegen. Als hij in het nauw wordt gedreven en voor zichzelf opkomt, weliswaar op niet zo’n slimme manier, volgt verdere isolatie.
— Antoine

Schrijfstijl

Kenmerkend voor de roman De huilende molenaar is dat de roman veelal absurde situaties beschrijft, maar ook veel passages bevat die een mindful karakter hebben. Paasilinna brengt het onderliggende maatschappelijke thema, hoe om te gaan met mensen die niet passen in reguliere kaders, op subtiele manier onder de aandacht. De roman is taboedoorbrekend en enigszins moraliserend.
— Antoine

Passage uit het boek

‘Huttunen genoot van de zomer en van de rust. Als het zonnig was, kleedde hij zich soms helemaal uit en wandelde hij naar de top van de heuvel om te zonnebaden. Hij lag dan met zijn hoofd op zijn ineengefrommelde broek op de bemoste rotsen en liet de zon zijn bast bruinen. Zo keek hij naar de steeds van vorm veranderende wolken, waarin hij de figuren van de vreemdsoortige beesten ontwaarde. Dankzij de zacht zuchtende zomerbries bleven de muggen beneden boven het moeras hangen. Het was stil; je kon haast horen hoe in je hersenpan de talrijke gedachten elkaar groetten – het gemoed zat er vol mee, met gekke gedachten en met gewone; hun omzwervingen in het hoofd van de kluizenaar hielden nooit op.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

De 2021 Wrap Up van Antoine

Blog: Helden in games en in een magische bibliotheek