Recensie: Ava Corrigan – Fate: The Winx Saga | Boekiewoogie

Op de Alfea Internationale School komen studenten van de Andere Wereld samen om te trainen, om magie te leren en om te ontdekken hoe ze hun krachten kunnen beheersen. Vijf studenten, volslagen vreemden, worden kamergenoten. De vijf meisjes willen wat elke tiener wil: erachter komen wie ze zijn. Maar wanneer een oud, al lang overwonnen kwaad plotseling buiten de kasteelmuren opduikt, worden deze tieners gedwongen hun krachten op de proef te stellen. Ze ontdekken een geheim dat zo krachtig is dat het alles wat ze weten in twijfel trekt.

ISBN: 9789464101423 – Uitgeverij Horizon – Aantal pagina’s: 304 – Fantasy

*****

4 van de 5 sterren – Nienke

Start scrollen!

Vanaf hier weet je binnen één minuut of dit boek bij je past.

Recensie in één zin

‘Fate: The Winx Saga laat mij mijn jeugd herleven, alleen dan net een tikkeltje duisterder.’

Hoofdpersonages

*****

Wie is er nu niet opgegroeid met Winx Club? Je weet wel, die felgekleurde feeën die leren hun magie te beheersen en die tegen monsters vechten. Netflix heeft er een reboot van gemaakt en dat is waar dit boek op is gebaseerd.
Bloom heeft altijd het idee gehad dat ze anders is. Vuur is wat haar achtervolgt en ze uit zich soms in uitbarstingen, en niet altijd ten goede. Wanneer de directrice van Alfea haar vertelt dat ze een fee is, worden haar ogen geopend. Ze wordt suitegenoten met Stella, een lichtfee, Musa, een gemoedsfee, Terra, een aardefee, en Aisa, een waterfee. Allemaal verschillende persoonlijkheden en dat zorgt voor discussies binnen de suite. Uiteindelijk combineren ze hun krachten tegen het kwaad dat op de loer ligt.
— Nienke

Sfeer

*****

Voordat ik dit boek heb gelezen, heb ik de Netflix serie gekeken. Winx Club was namelijk mijn favoriete serie toen ik jong was. Ik keek het elke dag en uiteraard speelde je het na op de basisschool. Ik denk dat velen dit wel herkennen: iedereen wilde Bloom zijn. Het verschil met de animatieserie is dat de serie en dit boek veel duisterder zijn. Van de vrolijke, kwebbelende feeën is nog weinig over. Dit boek is een perfecte kopie van de serie. Het enige verschil is dat er op sommige momenten net iets dieper op een onderwerp in gegaan kan worden, omdat er de ruimte voor is. Toch vond ik het duistere randje wel wat hebben. Het maakt het realistischer en zorgt voor een goede spanningsopbouw. En dat einde? Oef, ik wil heel graag het vervolg.
— Nienke

Schrijfstijl

*****

Corrigan schrijft begrijpelijk en vlot. De hoofdstukken zijn aan de lange kant, maar doordat er zo vaak tussen personages gewisseld wordt, heb je niet het idee dat het nog binnen een hoofdstuk valt. Dit is ook precies waarom ik dit kopje maar drie sterren geef. Ik vond dat er soms net iets te vaak tussen de personages gewisseld werd. En dan heb ik het niet alleen over de hoofdpersonages, maar de meeste bijpersonages komen ook voorbij. De specialisten, namelijk Sky, Riven en Dane krijgen hun eigen stukjes, maar ook professor Dowling.
— Nienke

Passage uit het boek

‘De tunnel eindigde bij een deur. Ik bleef staan en wist dat ik was waar ik moest zijn. Toch verroerde ik me niet, te panisch van angst en opwinding om me te bewegen. Het voelde alsof ik hier mijn hele leven kon blijven staan in afwachting van antwoorden.
Tot Musa bij me kwam staan. Haar ogen gloeiden niet, maar toch had ik het idee dat mijn gevoelens een open boek voor haar waren.
‘Alles wat ik zoek ligt achter deze deur,’ fluisterde ik.
We bleven eventjes zo staan, samen op de drempel.
‘We zijn hier als je weer naar buiten komt,’ zei Musa kalm.
Mijn vriendinnen. Ik wist dat ik op ze kon rekenen.
Ik liep door de deur naar binnen en zag een barrière. Hij leek wel op de Barrière in het bos, maar dit was meer een raster van felle stroken magie.
Ik deed nog een stap naar voren, het licht in.’

Leesvoorschrift