Contrera worstelt met drie zaken die tot het eind onoplosbaar lijken. Op een wijkfeest in Barriera di Milano, ontmoet Contrera de jonge, knappe Italiaans-Amerikaanse Catherine Rovelli die ergens mee zit, maar niets vertelt. Wanneer Contrera niet lang na hun eerste ontmoeting verneemt dat Catherine een dodelijk ongeluk heeft veroorzaakt en vervolgens van de aardbodem verdwenen is, laat dit hem niet los.
Daarnaast is er ook de Chinese restauranthouder Long Lai, die plotseling zijn gezin verlaten heeft en absoluut niet gevonden wil worden, en het persoonlijke probleem met Danilo Roggia. Zijn ex-vrouw heeft niet lang geleden haar verhouding met deze Danilo beëindigt, maar hij weigert te accepteren dat hun relatie echt voorbij is. Ter bescherming van zijn ex-vrouw en zijn dochter Valentina trekt Contrera tijdelijk bij hen in, maar of dat een goed idee is?

Het zijn stuk voor stuk lastige, complexe zaken, die niet geheel zonder gevaar op te lossen zijn, maar Contrera weet dit toch tot een goed einde te brengen, naar zijn eigen werkmethode. Met vallen en opstaan, dat wel…

ISBN: 9789492754349 – Uitgeverij Brooklyn – Aantal pagina’s: 397 – Thriller

5 van de 5 sterren
(4 van de 5) – Frederique / (5 van de 5) – Sandra

Recensie in één zin

‘Al is de misdaad nog zo snel… is een waardige opvolger van Het is te koud om te sterven, waarbij privédetective Contrera vanuit zijn bijzondere kantoor in de wasserette weer complexe zaken weet op te lossen op een manier zoals alleen hij dat kan.’

Hoofdpersonages

Contrera is een voormalige politieagent uit de wijk Barriera di Milano in Turijn, die na zijn succesvolle vorige zaak meer respect verworven heeft onder de bewoners. De sympathieke privédetective houdt nog steeds kantoor in de wasserette van Mohamed Sabil en ook deze keer weten de mensen van Barriera hem te vinden voor hun privézaken.

Op persoonlijk vlak speelt er voor Contrera ook genoeg: zijn zwager, Ermanno, wil hem nu toch écht uit zijn huis hebben (Contrera woont nog steeds bij zijn zus Paola en haar gezin) en zijn ex-vrouw Anna wordt gestalkt en bedreigd.

Welk personage is jou het meest bijgebleven en waarom?

Sandra: Contrera is een fascinerende persoonlijkheid met een bijzondere levensstijl. Hij zit vol zelfspot, laat zich niet gek maken en lost ingewikkelde zaken op zijn eigen manier  op en weet daarbij niet van ophouden.

Frederique: Contrera is mij ook het meest bijgebleven. Zijn ongelooflijke zelfspot maakt eigenlijk dat je hem meteen mag. Hij maakt keuzes die op het eerste gezicht helemaal niet slim lijken te zijn, maar die dan later toch goed voor hem uitpakken.

Sfeer

Wat is de kracht van dit boek qua sfeer? Wat voor gevoel had je gedurende het lezen van dit verhaal?

Frederique: Ik vond de sfeer van Al is de misdaad nog zo snel… spannend vanaf de eerste pagina. Door het boek heen weet Frascella je aandacht vast te houden door steeds kleine hints te geven waardoor je door móét lezen. Net zoals deel 1 van de serie is ook dit boek lastig weg te leggen.

Sandra: Helemaal mee eens. Dit ligt natuurlijk ook aan de opvolging en afwisseling van de gebeurtenissen, want alles volgt zich in een razend tempo op. Het einde was ineens daar, deels onverwachts en zeker verrassend. Op naar deel 3!

Schrijfstijl

Wat vond je goed en wat vond je tegenvallen qua schrijfstijl?

Sandra: Christian Frascella heeft een zeer boeiende pen van schrijven, een zeer vlotte schrijfstijl met oog voor detail en veel humor. Geen pagina’s nodig om er in te komen, gelijk genieten, heerlijk!

Frederique: In tegenstelling tot het eerste deel van de serie had ik bij Al is de misdaad nog zo snel… geen moeite om in het verhaal te komen. Het boek pakt je meteen en de hints en aanwijzingen in de zaken van Contrera maken dat je het boek dan ook moeilijk weg kan leggen. Wederom een doorlezer van Christian Frascella!

Heb je eerder iets van deze auteur gelezen?

Frederique & Sandra: Ja! Deel 1 van deze serie hebben wij ook gelezen en gerecenseerd, we kijken uit naar deel 3.

Passage uit het boek

‘Ik zit onder de dennenboom, op de deken van de zwerver. De telefoon gaat niet aan. Hij is dood. Ik verwijder het fluorescerende hoesje. Modder en grassprieten en wie weet wat nog meer. Ik open de achterkant en haal de batterij eruit: nog meer smerigs druipt omlaag. Ik heb geen verstand van smartphones, maar deze lijkt te zijn toegetreden tot het paradijs van de technologie. Met mijn nagels peuter ik de simkaart er uit. Waar ben ik naar op zoek? Geen idee.
Het enige dat ik hieruit heb afgeleid is dat Catherine, toen ze over het kanaal sprong, haar mobiel is verloren, die in het water is terechtgekomen. Hij is naar beneden gezakt en vast komen te zitten onder de wortel of wat het dan ook was, precies op de plek waar mijn voet bleef steken.
Als de simkaart nog werkt, heb ik er misschien iets aan. Of misschien niet.
Ik doe alles weer terug op zijn plaats.
Als ik opsta springt er een stukje schors van de boom, tegen mijn gezicht aan. Op hetzelfde moment hoor ik een knal. Wie heeft er in godsnaam op de boom geschoten? is de eerste vraag die ik mezelf stel terwijl ik op de grond neerval, mijn ogen op de straat gericht.
Maar dan snap ik het. Ze hebben op míj geschoten, verdomme, niet op de dennenboom.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Duo-recensie: Christiaan Frascella – De lange nacht…

Recensie: Justine Picardie – Miss Dior