Philippa (‘Pip’) en Max Adams zijn de gelukkige ouders van de bijna drie jaar oude Dylan. Dylan is in het St. Elisabeth-ziekenhuis in Birmingham geopereerd aan hersentumor. Niet de gehele tumor kon verwijderd worden en als gevolg van de operatie is hersenschade opgetreden. Uit verder onderzoek nadien blijkt dat de tumor verder gegroeid is, ondanks chemokuren na de operatie. Volgens de behandelend arts dr. Khalili is het niet meer mogelijk om Dylan verder te behandelen. Dylan zou dan nog ernstiger gehandicapt worden. Dr. Khalili voert daarom een moeilijk gesprek met Pip en Max. De behandelaars kunnen alleen nog palliatieve zorg bieden. Max ziet de mogelijkheid van een behandeling in de Verenigde Staten, maar Pip wil geen verdere lijdensweg voor Dylan. Omdat beide ouders niet akkoord gaan met het behandelplan van het ziekenhuis, volgt een rechtszaak. Ook het publiek mengt zich in de kwestie, omdat Max een sociale media-campagne opzet. Wat volgt is een periode vol verdriet en rouw. Pip en Max zullen afscheid moeten nemen van alles wat geweest is, en niet meer terug zal komen. Onafhankelijk van elkaar pakken zij – zo goed als zo kwaad zij kunnen – hun levens op verschillende manieren weer op, waarmee zij zich zien geconfronteerd met nieuwe angsten en onzekerheden.

ISBN: 9789026150135 – Uitgeverij De Fontein – Aantal pagina’s: 352 – Roman

5 van de 5 sterren – Antoine

Recensie in één zin

‘Indringende roman over het maken van wellicht de moeilijkste beslissing in je leven en het weer kunnen oppakken van je leven daarna.’

Hoofdpersonages

Pip is stewardess bij British Airways en de moeder van Dylan. Zij heeft haar werk op een laag pitje gezet en neemt nu fulltime de zorg voor Dylan op zich. Tijdens het ziekbed van Dylan houdt zij zich maar met moeite staande en is vaak sarcastisch. Pip neemt beslissingen op gevoel en met haar hart. Haar echtgenoot Max is een succesvolle bedrijfsanalist, die voor een Amerikaans bedrijf werkt. Hij leidt een stressvol bestaan, ook vanwege onbegrip van zijn werkgever, en is vaak in het buitenland. Max wil na het horen van het slechte nieuws over Dylans toekomst rationele oplossingen bedenken en het hoofd koel houden. Hij is analytisch van aard. De ernst van de situatie dringt niet tot hem door. Hij is nog niet toe aan het idee dat zijn zoon komt te overlijden.
— Antoine

Sfeer

Centrale thema’s in dit boek zijn verlies van een kind, ontreddering, verdriet en rouw. Het onderwerp van het boek is dus emotioneel zwaar. Mackintosh is een meester in het goed weergeven van gedachten en gevoelens. Als lezer krijg je een goede inkijk in het leven van Pip en Max in al haar facetten. Met als gevolg is dat je heel dichtbij Pip en Max komt te staan.
— Antoine

Schrijfstijl

Zeer meeslepende schrijfstijl. Mackintosh gebruikt het ik-perspectief voor Pip en Max. Voor Leila, de behandelend arts, gebruikt zij het personale perspectief. Wat mij betreft had dat ook het ik-perspectief mogen zijn. Het enige minpuntje is dat het eerste deel van het boek hier en daar wat moeilijk leest. Er worden regelmatig flashbacks gebruikt, die niet makkelijk te onderscheiden zijn van de rest van de tekst.
— Antoine

Passage uit het boek

‘Hij was zo graag buiten, zelfs als het echt koud was of het hard regende. Hij kon nooit een plas tegenkomen zonder er middenin te springen. Voor alle zekerheid namen we altijd schone kleren voor hem mee.’ Ik glimlachte bij de herinnering. ‘Zelfs toen hij al ziek was en in een rolstoel zat, wilde hij naar buiten. Als het regende, legde hij zijn hoofd in zijn nek en deed zijn mond open.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Clare Mackintosh – Gegijzeld

Recensie: John Banville – April in Spanje