In het dal van de Dordogne in Frankrijk, in een oud stenen huisje aan de rand van een lieflijk dorpje, hopen drie zussen in 1944 op een spoedig einde van de oorlog. Hélène, de oudste, probeert de familie bijeen te houden, zelfs als de nazi’s steeds dichterbij komen. Élise, de rebel, is vastberaden: zij gaat bij het verzet, koste wat kost. Florence, de dromer, fantaseert over een tijd waarin ze weer vrij kunnen zijn. Maar dan gaat alles mis. Ongewild komen de zussen tussen twee vuren te staan. En dan komt ook een lang bewaard familiegeheim aan het licht…

ISBN: 9789402708899 – Uitgeverij Harper Collins – Aantal pagina’s: 400 – Roman

4 van de 5 sterren – Isolde

Recensie in één zin

‘Spannende en meeslepende oorlogsroman over drie zussen die proberen te overleven en trouw te blijven aan hun eigen waarden.’

Hoofdpersonages

De drie zussen Hélène, Elise en Florence zijn de drie hoofdpersonen van Dochter van de Dordogne. Het zijn drie totaal verschillende jonge vrouwen die samen, maar ieder op hun eigen manier, de Tweede Wereldoorlog proberen te overleven. Hélène is de oudste en zij voelt zich verantwoordelijk voor het welzijn van haar jongere zussen. Ze is verpleegkundige en werkt bij de lokale huisarts. Terwijl de oorlog vordert, onderneemt ze activiteiten die ze niet van zichzelf had verwacht. Alles om te zorgen dat haar familie en vrienden overleven.
Élise zit bij het verzet, de Maquis, en loopt daardoor meer gevaar dan zij zeker in het begin aan haar zussen wil toegeven. Haar café is een goede dekmantel voor het verzet. Ze is dapper en onverschrokken, ook als de meest verschrikkelijke dingen gebeuren.
Florence is de jongste. Ze verzorgt de dieren en de tuin en weet van de meest minimale middelen toch een lekkere maaltijd te bereiden. Onbedoeld haalt Florence het gevaar in huis als ze een Duitse vertaler ontmoet en een gedeserteerde Duitse soldaat wil opvangen.

Verder zijn er veel dorpsbewoners: de huisarts bij wie Hélène werkt en zijn vrouw; Violette, de vriendin van Hélène; andere verzetshelden; de eigenaars van het kasteel dat door de nazi’s is gevorderd; en natuurlijk de meedogenloze Duitse bezetters.
— Isolde

Sfeer

Dochters van de Dordogne speelt zich af in een slaperig Frans dorpje waar velen van ons zich wel een voorstelling bij kunnen maken. Een klein dorpje, aan de rand van het bos, iets verderop is een kasteel met geheime, ondergrondse gangen, en op het centrale plein speelt het dorpsleven zich af.
Het is echter 1944 en het kan niet lang meer duren voordat de Geallieerden met de invasie beginnen. De Duitsers worden nerveus en daardoor steeds agressiever. In Dochters van de Dordogne spelen zich situaties af die je vaker leest over de Tweede Wereldoorlog, gruwelijk en meedogenloos. Helaas is dit alles minder ver weg dan we misschien wel denken.
— Isolde

Schrijfstijl

De schrijfstijl van Dinah Jefferies is vlot en toegankelijk. De drie zussen hebben ieder een eigen en herkenbaar karakter, waardoor je perspectiefwisselingen direct in de gaten hebt. Het boek heeft veel spannende momenten, maar er is ook ruimte voor vriendschappen en relaties waardoor je soms even kunt vergeten welk gevaar dreigt en je op adem kunt komen.
Fijn is dat je voor alle zussen sympathie kunt opbrengen en met alle drie kunt meeleven. En ach, als eentje niet zo goed bij je past, zijn er altijd nog twee andere over.
Dochters van de Dordogne is het eerste deel van een trilogie. Het verhaal is afgerond, maar kent nog voldoende open eindjes om nieuwsgierig te zijn naar het vervolg. Het origineel daarvan komt in september 2022, hopelijk volgt er snel een Nederlandse vertaling.
— Isolde

Passage uit het boek

‘Hélène keek naar Élise, die verdrietig op haar trillende lip stond te bijten. Hélène schudde heel licht haar hoofd en Élise slikte moeizaam en stemde woordloos met haar in. Florence had niet gehuild in hun bijzijn, en dat zouden zij omgekeerd dus ook niet doen.
Terwijl Florence het water tussen haar benen heen en weer liet klotsen, zong Élise een oud wiegeliedje, en toen ze uitgezongen was, werd het stil in het vertrek. Voor Hélène was dit een gedenkwaardig moment, dat ze zich altijd zouden blijven herinneren: zij drieën in omstandigheden die ze amper aankonden, waarbij ze alleen vogels hoorden zingen in de kastanjeboom en de twee geiten mekkerden aan de zijkant van het huis. Hélène haalde langzaam en diep adem. De natuur zou hun zus helen. Dat hoopte ze, en ze bad dat Florence dat instinctief ook zou weten. Uiteindelijk. Maar wat moesten ze doen tot het zover was?’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Tracy Rees – Het familiegeheim van Florence Grace

Recensie: Mark Bles – Hortense Daman, meisje in het verzet