In Langs de kustlijn neemt de schrijfster ons mee langs de ruige kustlijn van bijna duizend kilometer, die begint bij Skagen in het noordelijkste puntje van Jutland in Denemarken en loopt tot aan de Nederlandse Waddenzee. Het landschap van haar jeugd. Zij vertelt een gevoelig verhaal over de plekken waar ze langskomt: de mensen die er wonen, de taal en geschiedenis, haar eigen herinneringen die zich daar afspelen en de wonderlijke kracht van de natuur.

ISBN: 9789463811286 – Uitgeverij Podium – Aantal pagina’s: 206 – Informatief

4 van de 5 sterren — Joke

Recensie in één zin

‘Deze verhalen geven een bijzonder beeld van de Deense kustlijn.’

Wat heb ik aan dit boek?

Langs de kustlijn is geen toeristische reisgids, maar na het lezen wil je gewoon zelf deze kust ontdekken. Het boek beschrijft de eeuwenoude paden, het prachtige landschap en de woeste zee.
Het geeft veel extra’s wat betreft geschiedenis, cultuur en de rol van het water.
— Joke

Schrijfstijl

In prachtige zinnen beschrijft Dorthe Nors de westkust van Denemarken. Ze laat zich niet leiden door de logische richting van noord naar zuid, maar laat zich leiden door de jaargetijden, de toevallige ontmoetingen en haar jeugdherinneringen.
Langs de kustlijn leest heel prettig en vlot, wat daarom ook een compliment voor de vertalers is.
Het is jammer dat er geen overzichtskaart in het boek is opgenomen van de plaatsen waar de auteur over schrijft.
— Joke

Passage uit het boek

‘Traditioneel wordt de zee gezien als een vrouw en de zon als een man,’ zeg ik. ‘Ik ben benieuwd waar ze vandaag over ruziën.’
‘Macht, vermoedelijk,’ zegt Signe, en we rijden krap een kilometer naar het noorden over de grindweg naar Ferring. Ik vertel niet over mijn moeder in de kerk van Dybe. Over haar poging zich los te maken. Het zit als een brok in mijn keel en het is de bedoeling dat ons fresco-avontuur een mooie herinnering wordt, en dan zijn we bij de kerk. De kerk ligt midden in het door wind geteisterde dorp. We lopen eromheen. Hij is er nog, maar de afgrond gaapt. Op de groene zoden: karig versierde graven. De afgemeten perceeltjes van de graven zijn omzoomd met witte hekjes. De ingehouden esthetiek geeft het geheel iets grafisch. Versterkt door het licht, de zee en de horizon siddert de kerk van ruwe en ingehouden schoonheid.’

Voor wie is dit boek?

Het boek is niet alleen voor mensen die van reizen houden, maar ook voor hen die zich door de schrijfster al lezende mee willen laten nemen naar de westkust van Denemarken.
Voor mensen die het landschap kennen een herkenning en voor anderen een ontdekking.
— Joke

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Lily Dyu & Riley Samels – De wondere wilde wereld

Recensie: Tim Voors - Noorderlichtlopers