In zijn eerste en enige autobiografie vertelt poplegende Elton John het verhaal van zijn buitengewone leven: hoe het verlegen jongetje Reginald Dwight transformeerde tot de 23-jarige ster die het publiek tijdens zijn eerste Amerikaanse tournee verbijsterde met zijn felgele tuinbroek en een handstand.
Openhartig schrijft hij over de eerste afwijzing van zijn werk tot het bestormen van de hitparades; over de vriendschappen met Bernie Taupin, John Lennon, Freddie Mercury en George Michael; over de excessen en de verslavingen die hem decennialang in hun greep hielden, maar ook hoe hij weer clean werd en eindelijk zijn grote liefde vond. Dit is Elton John – warm, grappig en oprecht – over zijn muziek en relaties, zijn successen en zijn mislukkingen.

ISBN: 9789048838714 – Lebowski Publishers – Aantal pagina’s: 414 – Biografie

4 van de 5 sterren – Antoine

Recensie in één zin

‘Een zeer openhartige en humoristische biografie van een wereldberoemde rockster, die van complete informatie en fotomateriaal is voorzien, zodat het ook prima als naslagwerk is te gebruiken.’

Hoofdpersonages

Reginald Dwight groeide op in een Brits arbeidersgezin. Al van jongs af aan speelde Reginald piano en hij bleek daarvoor bijzonder talent te hebben. Reden voor zijn lerares om Reginald aan te melden bij de Royal Academy of Music in Londen. Reginald speelde later bij een band Bluesology, maar zijn echte succes ontstond pas op het moment dat hij Bernie Taupin had ontmoet, met wie hij lang samenwerkte. Langzaamaan transformeerde de schuchtere Reginald in een artiest van wereldformaat. Hij plukte duidelijk de vruchten van het artiestenbestaan, maar helaas heeft het artiestenbestaan ook een keerzijde gehad. Reginald werd koopverslaafd en ‘cokeverslaafd’, hij kreeg een alcoholprobleem en een eetstoornis. Verder werd hij in het dagelijks leven gehinderd door talloze woede-uitbarstingen. We leren Reginald in deze biografie kennen als een extravagante en flamboyante man, die openhartig en schaamteloos is.
— Antoine

Sfeer

Kenmerkend voor deze biografie is dat Elton John bijzonder openhartig, uitgesproken en humoristisch is. Elton John neemt zichzelf duidelijk niet al te serieus. Hij vertelt honderduit en aan één stuk door. Alsof het een monoloog is, die je bewust niet onderbreekt, omdat het niet nodig is om op bepaalde vlakken door te vragen. Doordat Elton John vrijwel continu humor gebruikt, levert dat luchtigheid in het verhaal op en ontstaat het beeld dat hij gebeurtenissen en zaken over het algemeen goed weet te relativeren. Helaas slaat Elton John af en toe wel door in zijn ‘I don’t give a shit-houding’. Dat resulteert in enkele te vergaande en provocerende uitlatingen over bijvoorbeeld Michael Jackson en Tina Turner, waarvoor een biografie zich niet leent.
— Antoine

Schrijfstijl

De eerste hoofdstukken bevatten veel feitelijke informatie over hoe het allemaal begon. Daardoor las het boek in eerste instantie wat moeilijk en bij mij verslapte de aandacht dan ook. Daarna neemt het verhaal een vlucht. Het tempo versnelt, het verhaal wordt persoonlijker en er komt geregeld meer diepgang. Dat blijkt vooral uit hoe Reginald beschrijft wat het met hem deed toen hij in een Britse tabloid werd beschuldigd van het verrichten van seksuele handelingen met een minderjarige jongen.
— Antoine

Passage uit het boek

‘Je hoefde trouwens niet eens te gaan stappen om een krankzinnige avond met John (i.e. John Lennon, recensent) te beleven. We hadden ons op een avond verschanst in mijn hotelkamer in het Sherry-Netherland in New York en zaten ons manmoedig door een berg coke heen te werken toen er werd aangeklopt. Ik dacht meteen dat het de politie was. Als je veel coke hebt gesnoven en er wordt zomaar aangeklopt, denk je altijd aan de politie. John gebaarde dat ik moest gaan kijken wie het was. Ik keek door het spiekgaatje en reageerde met een merkwaardige combinatie van opluchting en ongeloof. ‘John,’ fluisterde ik, ‘het is Andy Warhol.’ John schudde woest zijn hoofd en trok zijn vinger over zijn keel. ‘Mooi niet. Niet opendoen,’ siste hij me toe. ‘Wat?’ fluisterde ik terug. ‘Hoe bedoel je, niet opendoen? Het is Andy Warhol!’ Er werd opnieuw geklopt. John rolde met zijn ogen. ‘Heeft hij die kutcamera bij zich?’ vroeg hij. Ik keek opnieuw door het spiekgaatje en knikte. Andy en zijn polaroidcamera waren onafscheidelijk. ‘Oké,’ zei John. ‘Wil je hem foto’s laten nemen terwijl je hele slierten coke uit je neus hebt hangen?’’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Dr. John Gottman & Dr. Julie Gottman –…

Recensie: Karen Joy Fowler – Booth