Recensie: Emma Marris – Waarom wilde natuur niet meer bestaat

Recensie: Emma Marris – Waarom wilde natuur niet meer bestaat


Bepaalt de mens welke dieren in het wild wel of niet beschermd moeten worden? Kan jagen ecologisch verantwoord zijn? Bestaan er nog wel wilde dieren op een planeet die wordt gedomineerd door de mens? Wat als er in Nederland niet slechts een paar, maar honderd wolven rondlopen?
Emma Marris neemt de lezer mee de wereld over en vertelt ontroerende en inspirerende verhalen over Peruviaanse apen, de Australische buideldas, zeldzame vogels op Hawaii en majestueuze wolven in Oregon. Daarbij confronteert ze de lezer met vragen over wat wildernis nog betekent en hoe onze relatie met en verantwoordelijkheid voor dieren in het wild zouden moeten zijn. Waarom wilde natuur niet meer bestaat vormt een belangrijke bijdrage aan de discussie over de natuur en de plaats van de mens daarin.

ISBN: 9789046829844 – Uitgeverij Nieuw-Amsterdam –  Aantal pagina’s: 368 – Non-fictie


*****

4 van de 5 sterren — Antoine


Start scrollen!

Vanaf hier weet je binnen één minuut of dit boek bij je past.

Recensie in één zin

‘Overtuigende aanzet om ethische dilemma’s op het gebied van de natuur te beoordelen.’

Wat heb ik aan dit boek?

*****

Dit boek geeft een aanzet om ethische vraagstukken over de verhouding tussen ‘menselijke dieren’ en ‘niet-menselijke dieren’ te kunnen begrijpen. Marris start meteen met een eyeopener; de mens is beslist niet bovengeschikt aan dieren. In dat kader hebben de denkbeelden over de verhouding tussen mens en dier in de loop van de tijd een duidelijke transformatie ondergaan. Er bestaan zelfs tendensen waarbij rechten aan dieren worden toegekend.

Daarna bespreekt Marris het fenomeen dat de mens het verlangen heeft om wilde dieren dichtbij zich te hebben en met hen samen te leven. Daar staat dan weer tegenover de zin en onzin om dieren in gevangenschap te houden. Vaak wordt ter rechtvaardiging aangevoerd dat deze dieren in gevangenschap in een fokprogramma worden opgenomen. Dat idee lijkt an sich aantrekkelijk, maar gaat dat niet mank doordat de dieren die zijn geboren in fokprogramma’s maar moeilijk zijn uit te zetten in het wild? En weegt dat al dan niet op tegen het lijden van de dieren die in kooien zijn opgesloten en aan het publiek worden tentoongesteld. En, nog verder redenerend, zouden mensen niet een verantwoordelijkheid hebben om dieren bij te staan die het moeilijk hebben gekregen juist door menselijk toedoen?

Tenslotte bespreekt Marris uitvoerig of het al dan niet is geoorloofd om niet-inheemse dieren uit te roeien om inheemse diersoorten, die verdwijnen door toedoen van de niet-inheemse soorten, in stand te houden.
— Antoine

Schrijfstijl

*****

Het boek betreft een wetenschappelijk betoog (en in mindere mate een informatief boek) over thema’s op het gebied van de ethiek, ecologie, milieukunde en conserveringsbiologie.

Marris weet de lezer aan de hand van interessante topics mee te nemen naar het wilde dierenrijk. Deze topics zijn alleszins actueel (denk aan de ontwikkeling om met gentechnieken de hybride (niet oorspronkelijke) soorten terugbrengen naar de zuivere soort). Marris’ uiteenzetting is overtuigend en informatief, maar het theoretische kader over de ethische invalshoeken is onvoldoende uiteengezet om tot een goed begrip van de tekst te komen.
— Antoine

Passage uit het boek

‘Dus is er een pure ethische zinvolle reden om verloren soorten zoals de mammoet terug te halen? Een reden zou kunnen zijn dat met het tenietdoen van een uitsterving een fout wordt hersteld, dat iets slechts uit het verleden wordt goedgemaakt. Tenslotte zijn de meeste soorten die in aanmerking komen voor de-extinctie de vergetelheid in geholpen door de mens. Deze handelswijze zou dus kunnen worden beschouwd als een vorm van compensatie.
Maar als de de-extinctie wil gelden als compensatie, moet die herstellen (of in elk geval proberen goed te maken) wat de benadeelde partij is kwijtgeraakt. En wie is de benadeelde partij?
Het intuïtieve antwoord is: de mammoet. Tenslotte hebben ze eerst geleefd, dwalend over de toendra waar ze de zon op hun vacht voelden schijnen, en nu zijn ze allemaal dood. Het probleem is dat je niet echt een morele verplichting kunt hebben ten aanzien van iets wat niet bestaat. Je kunt natuurlijk zeggen dat je een verplichting hebt jegens toekomstige leden van de soort. En voor veel milieu-ethici kunnen morele verplichtingen inderdaad gebaseerd zijn op onze plicht tegenover toekomstige generaties mensen en andere soorten die ooit zullen bestaan. Als de mens echter besluit een soort niet te doen herleven, zorgt hij ervoor dat er nooit moreel relevante individuen zullen bestaan en dus ook geen bijbehorende verplichtingen. Als je geen verantwoordelijkheid voor trekduiven wilt hebben, moet je de trekduif niet terugbrengen.’

Voor wie is dit boek?

Lezers met een interesse of beroep in de biologie, ecologie, milieukunde of filosofie zullen het meest profiteren van dit boek.
— Antoine

Voor vrouwen of mannen?

vrouw-of-man

50%

50%

Hoe dik is de pil?

368 pagina’s
dikke-pil

Ook gelezen? Hoeveel sterren krijgt dit boek van jou?

 


boekiewoogie-beeldmerk



+ Er zijn nog geen reacties

Reactie toevoegen

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.