Londen, 1880. De verwende Hattie Greenfield kent geen ‘nee’ en heeft maar drie doelen in het leven: succesvol worden als kunstenaar, een nobel doel vinden om zich aan te verbinden, en trouwen met een gentleman. Hartstikke haalbaar, denkt ze. Tot ze in een gênante situatie wordt aangetroffen met Lucian, een woest aantrekkelijke maar ruige Schot. Hij is een meedogenloze zakenman die de Britse adel de stuipen op het lijf jaagt.

Er zit voor Hattie niets anders op dan een huwelijk met Lucian, die allesbehalve een gentleman is. Een plotselinge reis naar Schotland zet alles echter in een ander daglicht. Terwijl ze een andere kant van Lucian te zien krijgt, realiseert Hattie zich dat alles wat ze wil binnen handbereik is, als ze haar hart maar open durft te stellen…

ISBN: 9789401618090 – Xander Uitgevers – Aantal pagina’s: 470 – (Historische) Roman

3 van de 5 sterren – Frederique

Recensie in één zin

‘De ruige heer leest heerlijk weg, maar voelt tegelijkertijd alsof er te veel verhaallijnen door elkaar lopen.’

Hoofdpersonages

De personages in dit boek komen ook voor in de twee eerdere delen van De vrouwen van Oxford-serie, De hertog op zijn knieën en De charmante schurk, maar de focus ligt in dit deel op andere personages.
Hattie Greenfield is een tikkeltje verwend en is het zat om constant als charmant te worden bestempeld. Ze weet precies wat ze wil in het leven, maar heeft eigenlijk nog geen manier bedacht om dat te bereiken. Wanneer ze een, voor de maatschappij waarin ze leeft, enorme fout begaat is ze gedwongen met Lucian Blackstone te trouwen om haar reputatie te redden.
Lucian Blackstone heeft op zijn beurt weer een heel eigen doel voor ogen, hij wil zijn naam beteren en wraak nemen op degenen die hem in zijn verleden gekweld hebben.
— Frederique

Sfeer

De sfeer van De ruige heer is iets anders dan de twee voorgaande delen. Hoewel het boek leest als een trein is het plot langzaam en kabbelt het voort. Tegen het einde gebeurt er in een keer heel veel, waardoor je als lezer toch het idee hebt dat er op het laatst nog allemaal verhaallijnen aan het boek zijn toegevoegd.
— Frederique

Schrijfstijl

Evie Dunmore heeft een schrijfstijl die heel prettig leest. De dialogen zijn in dit deel niet zo sterk als in de twee voorafgaande delen, wat eigenlijk een klein beetje jammer is. Het boek leest heerlijk weg en je vliegt er binnen de kortste keren doorheen.
— Frederique

Passage uit het boek

‘Ze richtte haar kin omhoog. ‘Droomachtig, vol met verlangens… Prerafaëliet. Ik heb gehoord dat al de beste kwaliteiten van de prerafaëlieten in Ophelia samenkomen. Ik denk dat als ik haar lang genoeg bestudeer, ik misschien het geheim van de broederschap zou kunnen ontdekken.’
‘Hebben zij een geheim?’
Ze knikte. ‘Iets in hun techniek dat een scène weelderig en romantisch maakt, maar niet saai. Dromerig, maar niet zoetsappig.’
Ze praatte snel en zei dingen waarvan hij niet had gedacht dat echte mensen die ooit zouden zeggen. Hij dacht dat alleen personages in een roman spraken zoals zij. ‘En het raakt u niet dat Ophelia op het punt staat zelfmoord te plegen?’ vroeg hij, veel te sarcastisch van toon. Hij wilde het meisje tot stilte manen, niet choqueren.
Haar kleine parmantige neus en haar naïeve enthousiasme over de verdrinkingsdood irriteerden hem. Haar houding versoepelde onverwachts, alsof ze een normaal gesprek voerden. ‘Ik beeld me liever in dat ze sterft aan haar liefde die onbeantwoord bleef. Op die manier is het eerder tragisch dan wraakzuchtig.’
Hij keek haar recht in de ogen. ‘Dus u denkt dat tragedie betoverend is?’’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Evie Dunmore – De hertog op zijn knieën

Recensie: De charmante schurk – Evie Dunmore