Gabriëlle Hoppenbrouwers is officier van justitie. De wereld achter spraakmakende krantenberichten komt dagelijks in haar werk voorbij: jeugdcriminaliteit, roofovervallen, zedenzaken en ernstige verkeersongevallen.
In Familiezaken schrijft ze over hoe het er in de rechtszaal aan toegaat, de moeilijke gesprekken die ze voert met nabestaanden en de vaak schrijnende familieomstandigheden van jonge verdachten. Maar een officier van justitie is ook een mens. Wanneer haar broer ongeneeslijk ziek blijkt te zijn, zet dat voor haar zelf de verhoudingen in haar eigen familie in perspectief. Een confronterende ervaring, die haar terugvoert naar de vroege dood van haar vader.
In Familiezaken schrijft Hoppenbrouwers open en eerlijk over hoe haar werk en persoonlijk leven voortdurend met elkaar vervlochten raken – haar alleenstaand moederschap en de volle werkdagen, het verlies van haar broer en de zware delicten waar ze mee te maken krijgt. Een ontroerend, indringend en herkenbaar verhaal van een bevlogen officier.

ISBN: 9789400407664 – Uitgeverij Thomas Rap – Aantal pagina’s: 224 – Non-fictie/waargebeurd

3 van de 5 sterren — Antoine

Recensie in één zin

‘Een boeiende inkijk in de wereld van het strafrecht en de mens achter de hoofdrolspelers in een strafproces en hun besognes.’

Wat heb ik aan dit boek?

Het boek Familiezaken laat zich het beste omschrijven als een bundeling van columns, die afzonderlijk te lezen zijn, maar aan de andere kant een duidelijke rode draad hebben.

In Familiezaken staan gebeurtenissen en situaties uit het privéleven van de auteur en uit het ziekte- en stervensproces van haar broer centraal. Aan de hand van zo’n gebeurtenis of situatie zoekt de auteur een parallel met haar werkpraktijk. Belangrijke thema’s krijgen een prominente plaats in de hoofdstukken, zoals eenzaamheid, het hebben van een stabiele thuissituatie, ontheemd zijn, je veilig voelen en zorgeloosheid.

De lezer krijgt mee dat de hoofdrolspelers in het strafproces, zoals Hoppenbrouwers zelf, beslist geen meedogenloze wezens zijn, maar mensen van vlees en bloed met hun eigen gevoelens. En dat een behoorlijke hoeveelheid levensbagage juist een voordeel kan zijn om de ander te kunnen begrijpen. Familiezaken kan de lezer ook steun bieden bij een verwrongen familierelatie en een ziekte- en rouwproces, omdat Hoppenbrouwers haar eigen ervaringen van dichtbij weergeeft en oprecht en eerlijk over haar gevoelens en emoties schrijft.
— Antoine

Schrijfstijl

Hoppenbrouwers’ schrijfstijl is toegankelijk voor een breed lezerspubliek en zij vertelt to the point. Dat geldt met name voor het ingewikkelde Nederlandse strafproces. De hoofdrolspelers worden op inzichtelijke manier beschreven en ook wordt aandacht besteed aan de recentste ontwikkelingen binnen het strafrecht. Wel valt her en der vakjargon ontdekken (“we draaiden een onderzoek” en “diefstal in vereniging”), een veelvoud aan aanhalingstekens om de ironische lading aan een woord te geven, algemene en vage bewoordingen en ook een enkele neologisme (“kankercocon”). In combinatie met een flinke dosis amateurpsychologie (een overdaad aan zelfreflectie) zorgt dat voor enige irritatie bij het lezen van afzonderlijke hoofdstukken. Verder had ik in het begin de indruk dat de lezer niet in het diepste van de ziel van de auteur zou mogen kijken; pas na hoofdstuk 11 verandert dat, wat mij betreft tenminste.
— Antoine

Passage uit het boek

‘Wij officieren moeten natuurlijk altijd professioneel tegen een zaak aankijken en nooit het leed dat slachtoffers is aangedaan uit het oog verliezen. Maar de verdachten die we voor ons krijgen, hebben het zelf ook niet altijd makkelijk. Dat neemt niet weg dat ze strafbare feiten plegen en slachtoffers maken, maar het maakt wel dat je hun beweegredenen soms kunt begrijpen en er in je strafeis rekening mee kunt houden. Het maakt dus soms ook dat je zelf geraakt kunt zijn door hun verhaal of door wat er gebeurt tijdens een zitting, en met een brok in je keel kunt zitten.’

Voor wie is dit boek?

Neem dit boekje mee naar het ziekenhuis als je met een vriend of vriendin meegaat naar een controle-afspraak en lees een kort hoofdstukje in de wachtruimte om de tijd te doden. In de kiosk van het ziekenhuis kocht je een minuut geleden een cappuccino met havermelk.
— Antoine

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Gabrielle Bernstein – Happy days

Recensie: Emelie Schepp - Sub Rosa