Recensie: Irwan Droog – Het huis aan het einde

Recensie: Irwan Droog – Het huis aan het einde


Irwan Droog deed waar de meeste mensen alleen maar van dromen: hij verliet de drukte van de Nederlandse stad om samen met zijn vriendin en hond op een minuscuul, afgelegen eilandje in Noorwegen te gaan wonen. Te midden van de talloze trekvogels en loslopende schapen ziet hij de seizoenen komen en gaan, van noorderlicht tot middernachtzon. In de tussentijd duikt hij in de geschiedenis van het eiland en zijn bewoners. Zo ontmoet hij visser Knut, die al zijn leven lang op het eiland woont, Eivind, die elk voorjaar voor de eidereenden zorgt, en Heidi, die er de liefde vond en nooit meer weg wil.

ISBN: 9789400408173 – Uitgeverij Thomas Rap – Aantal pagina’s: 224 – Non-fictie


*****

4 van de 5 sterren — Antoine


Start scrollen!

Vanaf hier weet je binnen één minuut of dit boek bij je past.

Recensie in één zin

‘Boeiende verhalen en anekdotes om meer inzicht te krijgen in je leven en om meer inspiratie op te doen.’

Wat heb ik aan dit boek?

*****

In het boek Het huis aan het einde kun je lezen hoe het is om op het dunbevolkte Noorse eiland Selvær in de poolcirkel te leven. Dat ondervonden de auteur, zijn vriendin Kim en zijn hond Zorro aan den lijve. In eerste instantie zou je jezelf wellicht willen terugtrekken in je eigen bubbel, omdat je in je nieuwe omgeving rust ervaart en daarbij afstand zoekt van de hectiek en druk uit je eigen omgeving. Maar in een kleine gemeenschap als het dunbevolkte Selvær is het juist geboden om jezelf te laten zien, saamhorig te zijn en actief te participeren in zaken die in het belang zijn voor de community en voor het eiland.

Verder moet je in staat zijn om jezelf te kunnen onderhouden. En je moet zonder dingen kunnen die belangrijk voor je zijn. Voor de eilandbewoners is het mogelijk om contact met de buitenwereld te zoeken door middel van telefoon en internet, maar het is niet makkelijk om bijvoorbeeld spontaan even je ouders te bezoeken. Ergo, zulke dingen zijn niet vanzelfsprekend, het moet gepland worden. Net zoals je favoriete etenswaren of dranken. Reizigers komen vaak terug van hun vakantie met de mededeling dat Coca-Cola overal wordt gedronken, en die frisdrank zou je bij wijze van spreken ook op Selvær kunnen drinken, mits je het dagen van tevoren bestelt.

Wat is dan de charme van het leven op een dunbevolkt eiland? In ieder geval is het duidelijk dat de –  zeer sympathiek overkomende – auteur vooral heeft genoten van de natuur, zowel van flora als fauna, en het feit dat hij überhaupt heeft ervaren hoe het is om vanuit het woonkamerraam een vrij uitzicht te hebben. En om andere gewoonten te ervaren, zo is ‘bring your own booze’ namelijk volstrekt normaal op Selvær!
— Antoine

Schrijfstijl

*****

De auteur neemt je mee in zijn belevenissen tijdens zijn verblijf op het eiland Selvær, waar hij een half jaar heeft gewoond. Dat doet hij in korte hoofdstukken, waarin hij belangrijke momenten weergeeft. Die momenten kunnen gaan over belevenissen of over gesprekken met bijzondere eilandbewoners, die stuk voor stuk interessant zijn. Meestal worden de hoofdstukken voorzien van uitleg over de Noorse cultuur of Noorse geschiedenis. De schrijfstijl van Droog is glashelder, prozaïsch en in zekere zin ook aandoenlijk. Een kritiekpuntje; de wijze waarop de auteur zijn verbijstering uitspreekt over mensen die vis en vlees eten komt uit de lucht vallen en ook ietwat rauw op het dak vallen qua toonzetting.
— Antoine

Passage uit het boek

‘Tot vandaag zag ik hem vooral achter het stuur van zijn oude Volvo, waarmee hij om de paar dagen een rondje over de enige weg van Selvær rijdt, om de accu in leven te houden. Ik heb hem niet eerder zoveel horen praten als vandaag, maar hij is altijd opgewekt; zodra hij Zorro ziet, voor de winkel of op straat, begint hij te lachen en schuifelt hij langzaam naar hem toe, alsof hij zich moet inhouden de hond niet enthousiast om zijn hals te vliegen en genoegen neemt met dicht bij hem staan. Dan heeft hij zijn handen in zijn zakken, het gebruikelijke sjekkie in zijn mond, een brede grijns die door zijn lange baard heen schijnt, petje op zijn hoofd, en dan buigt hij zijn bovenlijf een beetje naar voren om tevreden en bewonderend naar de hond te kijken.’

Voor wie is dit boek?

Ik adviseer het boek Het huis aan het einde aan bereisde lezers, die de dertig jaren zijn gepasseerd en daarom levenservaring hebben, en een grote voorliefde voor natuur, avontuur en Scandinavië hebben.
— Antoine

Voor vrouwen of mannen?

vrouw-of-man

50%

50%

Hoe dik is de pil?

224 pagina’s
dikke-pil

Ook gelezen? Hoeveel sterren krijgt dit boek van jou?

 


boekiewoogie-beeldmerk



+ Er zijn nog geen reacties

Reactie toevoegen

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.