Bijna zes jaar na het overweldigende succes van Een weeffout in onze sterren schrijft John Green met Schildpadden tot in het oneindige opnieuw een briljante en onvergetelijke roman.
Het begint allemaal met een nieuwsbericht over een voortvluchtige miljardair en het vooruitzicht van een grote beloning voor de gouden tip over zijn verblijfplaats.
Schildpadden tot in het oneindige gaat over vriendschap voor het leven, onverwachte ontmoetingen, Star Wars-fanfictie en een tuatara die op het punt staat een fortuin te erven. Maar bovenal gaat het over Aza Holmes, een meisje dat worstelt met een dwangstoornis en klem komt te zitten in de verstikkende spiraal van haar gedachten.
In dit langverwachte nieuwe boek deelt John Green het verhaal van Aza met verpletterende directheid: ‘Dit is mijn eerste poging om openlijk te schrijven over de stoornis waar ikzelf sinds mijn vroegste jeugd mee worstel. Het verhaal is verzonnen, maar gaat wel degelijk ook over mij persoonlijk.’

ISBN: 9789025768423 – Gottmer Uitgevers Groep b.v. – Aantal pagina’s: 303 – Young Adult

5 van de 5 sterren – Fien

Recensie in één zin

‘Een krachtig verhaal over een meisje dat ondanks al haar eigenaardigheden een zo normaal mogelijk leven probeert te leiden; haar verhaal is een bron van inspiratie voor een ieder van ons in ons dagelijkse leven.’

Hoofdpersonages

Aza heeft last van angststoornissen. Eigenlijk is “last” nog wat zacht uitgedrukt: haar angsten beheersen namelijk haar hele denken. Haar grootste angst? Dat ze haar leven niet zelf leidt, dat haar gedachten niet meer van haar zijn en dat haar lichaam bestuurd wordt door iets anders. Zelf noemt ze het een demon. Ze voelt zich opgesloten in haar eigen lichaam en het ergste van alles is dat Aza heel goed beseft dat wat ze denkt niet rationeel is. Gelukkig kan ze rekenen op Daisy. Zij is al jaren Aza’s beste vriendin en staat altijd voor haar klaar. Daisy heeft een baantje bij Chuck E. Cheese, schrijft Star Wars-fanfictie (waardoor ze toch een beetje bekend is bij de diehardfans) en heeft over alles wel een uitgesproken mening. Wanneer Pickett, een miljardair, verdwijnt en er een beloning van 100 000 dollar op te strijken is wanneer je de tip geeft aan de politie die leidt tot de aanhouding van Pickett, hij wordt namelijk gezocht wegens fraude, doet Daisy er alles aan om Aza te overtuigen dat zij die beloning verdienen. Om die beloning te krijgen kan Aza maar beter snel terug contact zoeken met Davis, de zoon van Pickett en een jeugdvriend van Aza, want Daisy is ervan overtuigd dat Davis weet waar zijn vader uithangt. Davis is niet zo’n fan van zijn vader en het kan hem dan ook geen bal schelen of die gevonden wordt of niet. Hij is daarentegen wel erg geïnteresseerd in astrologie en, je raadt het al, ook in Aza. Aza en Davis hebben allebei al erg veel meegemaakt, ze zijn op jonge leeftijd een ouder verloren, en zijn dan ook in geen enkel opzicht alledaags te noemen. Ze zijn anders dan andere tieners, maar ze zijn zichzelf. Of zoals Davis het zo mooi verwoordt: “Ik vind ons fijn. Echt.”
— Fien

Sfeer

Hoe verder ik kwam in het verhaal, hoe nieuwsgieriger ik werd naar het verdere verloop van het verhaal. Aza lijkt alsof ze niet past in deze wereld, hoe hard ze ook haar best doet. Maar het ligt niet aan haar, onze wereld is gewoon nog niet klaar voor al haar vragen, twijfels en angsten. Ze beseft dat ze zich nooit zal voelen als andere mensen, zo kan ze niet in een ziekenhuis verblijven uit angst dat ze er een zeer zeldzame, maar wel dodelijke bacterie zal oplopen, en leert dat de enige manier om hiermee om te gaan, is gewoon blijven doorgaan met je leven. Dit zou dus een heel zielig en droevig boek kunnen zijn over een meisje dat worstelt met zichzelf en steeds verder afglijdt in haar denkspiraal, maar dat is het absoluut niet. Dit is zo’n boek dat je met je neus op de feiten drukt, dat het leven nooit eerlijk is, dat je van elke situatie het beste moet maken en dat je kracht put uit datgene wat je zwak zou moeten maken, namelijk dat wat andere mensen als een beperking beschouwen.
— Fien

Schrijfstijl

Ik zal het zo kort mogelijk proberen te houden want over John Greens stijl zou ik pagina’s kunnen vullen. Al een tijdje geleden las ik Het grote misschien om tot de conclusie te komen dat het niet zo mijn ding was en ik vroeg me dan ook af waarom er zoveel te doen was rond John Green, want eerlijk: ik vond er niks aan, ik kon me helemaal niet inleven in het verhaal en miste ook de boodschap ervan. Dus waren mijn verwachtingen van dit boek niet erg hoog en stond ik er erg twijfelachtig tegenover. Maar nu? Nu is mijn reactie: hoe kan ik lid worden van de fanclub? Vanaf de eerste pagina werd ik verliefd op ieder woord dat er gedrukt stond. Voor mij was het pure poëzie en ik kon mijn ogen niet geloven. Nog nooit, maar dan bedoel ik ook echt nooit, had ik het gevoel dat ieder woord klopte en de zin niet meer compleet zou zijn als je zelfs maar een lidwoord zou weghalen. Kortom, het was werkelijk fenomenaal!
— Fien

Passage uit het boek

‘Ik begon Davis te vertellen over die bizarre parasiet. Diplostonum pseudospathacum. Die groeit op in vissenogen, maar kan zich alleen voortplanten in de maag van een vogel. Vissen die met onvolgroeide parasieten worden geïnfecteerd zwemmen diep onder water zodat ze niet goed te zien zijn voor vogels, maar dan, als de parasiet aan paren toe is, gaan de geïnfecteerde vissen opeens vlak onder de oppervlakte zwemmen. Ze proberen zich door een vogel te laten opeten, daar komt het op neer, en op den duur lukt dat ook, en zo komt de parasiet die het verhaal de hele tijd al schreef uiteindelijk precies daar terecht waar hij moet zijn: in de buik van de vogel. Daar jongt hij, de babyparasietjes worden door de vogels in het water uitgepoept, waarna ze een nieuwe vis tegenkomen en de cyclus weer van voren af aan begint.
Ik probeerde hem uit te leggen waarom dat me zo de stuipen op het lijf joeg, maar zonder veel succes, en ik kreeg door dat ik het gesprek wel heel ver weg had getrokken van het punt waar we hand in hand hadden gelegen en elk moment konden gaan zoenen, dat ik het nu over door parasieten geïnfecteerde vogelpoep had, wat zo ongeveer het tegengestelde was van romantisch, maar ik kon er niets aan doen, want ik wilde hem laten begrijpen dat ik me net zo voelde als die vissen, alsof mijn hele verhaal door iemand anders wer geschreven.
Ik vertelde hem zelfs iets wat ik nog nooit hardop tegen Daisy of dokter Singh of wie dan ook had gezegd – dat ik ooit was begonnen mijn duimnagel tegen mijn vingertop te drukken om mezelf er op die manier van te overtuigen dat ik echt was. Toen ik klein was zei mijn moeder vaak: als je jezelf knijpt en je wordt niet wakker, dan weet je zeker dat je niet droomt; en daarom drukte ik telkens als ik dacht dat ik niet echt was mijn nagel in mijn vingertop, en dan voelde ik de pijn en dan dacht ik heel even: natuurlijk ben ik echt. Maar het punt is: die vissen voelen ook pijn. Je weet niet zéker dat je niet doet wat een parasiet van je wil, niet echt.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Gay Hendricks – The Big Leap

Recensie: Sophie Green – Het koor van Bellbird River