Recensie: Jojo Moyes – After You | Boekiewoogie

Louisa is de liefde van haar leven kwijtgeraakt. Haar belofte aan hem? Alles uit het leven halen, genieten en reizen. Ironisch genoeg ziet ze een hoop mensen precies dat doen, elke dag weer. Ze stappen op vliegtuigen het avontuur tegemoet, terwijl Louisa op het vliegveld achter de bar staat. Zal ze ooit verder kunnen met haar leven? Ze zal wel moeten, want op een avond staat er iemand op de stoep die haar hulp nodig heeft. En die iets te maken heeft met haar grote liefde Will…

ISBN: ISBN: 9781405926751 – Penguin Fiction – Aantal pagina’s: 407 – Roman

*****

3 van de 5 sterren — Coby

Start scrollen!

Vanaf hier weet je binnen één minuut of dit boek bij je past.

Recensie in één zin

‘Een rouwproces – voor Lou én voor de lezers’

Hoofdpersonages

*****

Louisa is nog steeds dezelfde persoon als in het eerste deel (Me before you), al draagt ze minder vrolijke kleding en mist ze Will ontzettend. Ze is weer terug gekropen in haar veilige leventje, maar dit keer helemaal alleen. Toch mis je Will net zo erg als zij. Toegegeven; je krijgt er een andere hunk voor terug. Maar zonder Will is het verhaal een stuk minder interessant. En de onverwachte wending is eigenlijk een beetje flauw, als iets uit een soap.
— Coby

Sfeer

*****

Dit boek is zo mogelijk nóg triester dan het eerste deel. Louisa is kapot, ligt in stukjes en het hele boek probeert ze zichzelf bij elkaar te rapen. Ze probeer haar leven op te pakken, het juiste te doen. Maar het wil maar niet lukken. Het gemis van Will is van elke bladzijde af te lezen.
— Coby

Schrijfstijl

*****

Hoewel het verhaal net zo eerlijk en grof is geschreven als het eerste deel, voelt het zoetsappiger aan. Er zitten meer clichés in, meer ‘stille maar betekenisvolle momenten’, meer emotionele passages die scoren. Ook de verschillende personages uit de rouwgroep heb je soms niet helemaal meer op een rijtje. Veel dingen zijn gewoon te mooi om waar te zijn.
— Coby

Passage uit het boek

‘Fuck you, Will,’ I whisper. ‘Fuck you for leaving me.’
Grief wells up again, like a sudden tide, intense, overwhelming. And just as I feel myself sink into it, a voice says, from the shadows, ‘I don’t think you should stand there.’
I half turn, and catch a flash of a small pale face on the fire escape, dark eyes wide open. In shock, my foot slips on the parapet, my weight suddenly the wrong side of the drop. My heart lurches, a split second before my body follows. And then, like a nightmare, I am weightless, in the abyss of the night air, my legs flailing above my head as I hear the shriek that may be my own –
Crunch
And then all is black.

Leesvoorschrift