Stel je voor dat de tante van je beste vriendin ineens een dierentuin koopt. Nou, dat is dus precies wat mij is overkomen. Natuurlijk zijn we zo snel mogelijk gaan kijken en dat is maar goed ook. Laten we zeggen dat de dieren en tante Joos wel wat hulp konden gebruiken. Toevallig zijn mijn vriendinnen en ik heel goed in dieren knuffelen, dus zijn we aan de slag gegaan. We hebben gedaan wat we konden om de dierentuin te redden uit de handen van de burgemeester. Hij had namelijk heel andere plannen…

ISBN: 9789087820909 – Uitgeverij Buddy Books – Aantal pagina’s: 200 – Jeugdboek

5 van de 5 sterren – Eline

Recensie in één zin

‘Een enorm grappig verhaal over twee meiden met een missie.’

Verhaal

In Felicia redt de dierentuin maak je kennis met Felicia en haar bff Myra. De tante van Myra, Joos, heeft een dierentuin gekocht die in een zeer slechte staat verkeert. Van de burgemeester moet de dierentuin worden opgeknapt, anders wordt deze gesloopt en komen er kantoren op de plaats van de dierentuin. De dieren in deze dierentuin kunnen niet zomaar worden doorverkocht, want het zijn allemaal dieren die zijn verwaarloosd of mishandeld. Felicia en Myra moeten dus alles op alles zetten om de burgemeester te overtuigen van de waarde van deze dierentuin.
Felicia redt de dierentuin gaat over twee heel stoere meiden die zich niet zomaar laten afschepen. Ze denken steeds in het belang van de dieren en komen er al snel achter hoe belangrijk het is om samen te werken om zo veel te kunnen bereiken.
— Eline

Het boek

Felicia redt de dierentuin heeft een mooie, kleurrijke cover waarop je Felicia, Myra en tante Joos ziet staan. De oplettende lezer ziet hier al direct dat Myra’s hand niet is zoals de handen van de andere personages. In het verhaal wordt hierover uitleg gegeven en hierdoor leren lezers over diversiteit en dat iedereen er mag zijn.
Het binnenwerk van Felicia redt de dierentuin is speels vormgegeven. Zo is er een bijzonder lettertype gebruikt waardoor het bijna lijkt alsof Felicia een dagboek heeft geschreven en je dit zelf in handen hebt gekregen. Daarnaast zijn er veel illustraties in het boek opgenomen.
Felica redt de dierentuin is het tweede deel in de Felicia serie, maar het is ook goed te lezen wanneer je het eerste deel niet hebt gelezen.
— Eline

Schrijfstijl

Ik heb persoonlijk enorm genoten van de schrijfstijl van Judith van Helden in Felicia redt de dierentuin. Het verhaal is doorspekt met humor en tijdens het lezen van dit boek had ik regelmatig een glimlach op mijn gezicht. Wat ik sterk vind, is dat het boek is geschreven vanuit Felicia in de ik-vorm. Hierdoor komt het verhaal nog beter over.
— Eline

Passage uit het boek

‘‘Lopen jullie met me mee naar de ingang?’ Joos keek Myra en mij vragend aan. ‘De burgemeester is hier over vijf minuten.’ ‘Natuurlijk lopen wij mee.’ De burgemeester was er precies op tijd. Hij droeg een net grijs pak met rood-wit gestreepte stropdas en zijn schoenen waren keurig gepoetst. ‘Door die das krijg ik zin in een zuurstok,’ fluisterde Myra. Ik beet op de binnenkant van mijn wangen. ‘Wie draagt er nou zo’n apenpakkie als hij naar een dierentuin gaat,’ ging Myra verder. ‘Aan de andere kant, we hebben hier al een paar apen. Wat maakt eentje meer er ook uit?’ Ik stootte Myra aan en schudde mijn hoofd. Ik was bang dat er, als ik mijn mond open zou doen, een schaterlach naar buiten zou komen die niet meer te stoppen was. En dit was nou niet echt het meest handige moment voor zo’n lachbui. Ik voelde de lachkriebels door mijn hele lijf en stond te schudden van de ingehouden lach.
‘Dat meisje beeft helemaal,’ merkte de burgemeester op. ‘Is ze bang voor dieren?’
‘Bang zou ik niet willen zeggen,’ zei Myra met een uitgestreken gezicht. ‘Eerder allergisch. Voor een bepaald soort aap. Ik hoop dat het niet besmettelijk is.’
De burgemeester deed snel een stapje bij ons vandaan. Ik draaide me om en smoorde een lach in mijn mouw.
‘Ach, nu begint ze ook al te hoesten,’ zei Myra op bezorgde toon. ‘Gaat het, meisje?’
‘Jahaaaaahahahahaha.’ Ik schaterde het uit en ondertussen probeerde ik Myra woest aan te kijken, maar dat lukte vanzelfsprekend niet tegelijkertijd met de slappe lach.
‘Komt u maar vast mee naar binnen,’ zei tante Joos haastig.’

Voor wie is het boek?

Voor meisjes of jongens?

Leesvoorschrift

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Sophie Schoenwald – Het grote bedtijdgedoe

Recensie: Yoko Ogawa – Het onvergetelijke jaar van Tomoko