Recensie: Kirsty Manning – De verloren ring | Boekiewoogie

De Amerikaanse Kate Kirby doet als historica onderzoek naar een collectie sieraden die in 1912 in Londen opgegraven werden. Deze collectie sieraden kreeg de naam Cheapside-juwelen naar de plaats in Londen waar ze gevonden werden.
Als Kate haar onderzoek aanvangt kan ze niet vermoeden dat er een verband bestaat tussen deze collectie en haar eigen verleden.
In 1912 leefde Kate’s overgrootmoeder Essie Murphy in Londen. Zij kwam uit een arm arbeidersgezin en had de verantwoordelijkheid voor de jongere kinderen in het gezin na het overlijden van haar vader en het drankprobleem van haar moeder. De vondst van de juwelen had een grote impact op het leven van Essie.

ISBN: 9789026153167 – Uitgeverij De Fontein – Aantal pagina’s: 302 – roman

*****

4 van de 5 sterren – Marita

Start scrollen!

Vanaf hier weet je binnen één minuut of dit boek bij je past.

Recensie in één zin

‘De verloren ring is een aangrijpend verhaal over hoop, liefde en schoonheid.’

Hoofdpersonages

*****

Kate Kirby krijgt als historica de opdracht om een artikel te schrijven over een collectie juwelen die in 1912 opgegraven werden in de wijk Cheapside in Londen. Kate draagt een groot verdriet met zich mee na het verlies van haar baby. Als ze gelijkenissen ziet tussen een aantal knopen uit de Cheapside-collectie en een knoop die haar zus Molly in haar bezit heeft is ze geïntrigeerd door deze samenloop. Ze vraagt zich af of één van haar voorouders deze knoop heeft gestolen en ziet zichzelf voor een gewetensdilemma geplaatst.

Essie Kirby, de overgrootmoeder van Kate, overleed vooraleer ze aan Kate de reden kon vertellen waarom ze nooit naar Londen kon terugkeren. Essie groeide op in Londen in het begin van de twintigste eeuw. Ze was de oudste dochter uit een straatarm arbeidersgezin. Ze voelde zich verantwoordelijk voor haar drie jongere zussen. Ze verloor op jonge leeftijd haar vader en haar moeder had een zwaar drankprobleem.
— Marita

Sfeer

*****

Het begin van De verloren ring sprak me niet zo erg aan, ik vond het zelfs eerder saai. Maar eens je volop in het verhaal zit en de personages beter begint te kennen is het best een meeslepend boek.
Het deel dat zich in het verleden afspeelt over de overgrootmoeder Essie vond ik een stuk boeiender dan het deel over Kate in het heden.
— Marita

Schrijfstijl

*****

De verloren ring speelt zich af in drie verschillende tijden. Een deel van het verhaal speelt zich af in 1666, een ander deel in 1912 en de rest van het verhaal in het heden. Het boek is zodanig geschreven dat het heel duidelijk is over welke periode de schrijfster het heeft. Naargelang het boek vordert komt het verband tussen deze periodes duidelijk naar voor.
De eindeloze beschrijvingen van de juwelen vervelen wel na een tijd.
— Marita

Passage uit het boek

‘Meneer Hepplestone zei: ‘Nou, daar heb ik zelf ook wel trek in. Ik trakteer. Ik sta erop.’
De meisjes renden naar de kar en gilden: ‘IJs!’
‘Ik heb alleen nog vanille of aardbei, de chocola is op’, zei de ijscoman met een zwaar Italiaans accent.
‘O, ik wil aardbei!’ Maggie klapte in haar handen.
‘Dan wordt het aardbei,’ verklaarde meneer Hepplestone.
‘Voor allemaal eentje, alstublieft.’
‘Ieder een eigen ijsje?’ Flora keek Maggie met grote ogen aan. Essie dacht dat als de glimlach van de meisjes nog breder zou worden, hun gezicht zou splijten.
Met hun ijsje in de hand liepen ze naar de schaduw van een boom. De tweeling likte als in trance van hun ijsje terwijl ze de heuvel weer opklommen om zich bij hun klasgenootjes te voegen.’

Leesvoorschrift