Het is nog purper aan de horizon als Alphonse ‘Fons’ van Felius een zeilboot huurt in de haven van een slaperig Frans kustplaatsje en koers zet naar Les Sept Îles, een archipel waar veel jan-van-genten leven. Als ex-ornitholoog kan hij de verleiding niet weerstaan om zelfstandig op onderzoek uit te gaan.

Tijdens zijn onstuimige reis weet Fons op onnavolgbare wijze grote gebeurtenissen in zijn leven met elkaar te verbinden. Deze inzichten sterken hem in het geloof dat vogels boodschappers van voorzienigheid zijn – hoezeer dat ook tegen zijn rationele aard indruist. Fons’ expeditie op zee is het beslag van een getroebleerd leven, een zoektocht waarin hij alles op alles moet zetten om niet zijn verstand te verliezen.

ISBN: 9789493059498 – Uitgeverij Palmslag – Aantal pagina’s: 276 – roman

3 van de 5 sterren – Antoine

Recensie in één zin

‘Beklemmende roman over de mentale ontreddering van een ornitholoog, die op zoek is naar duiding in zijn leven.’

Hoofdpersonages

Net zoals zijn vader is Alphonse van Felius afgestudeerd bioloog en gespecialiseerd in ornithologie, de wetenschap over vogels. Na zijn eerste jaren in Frankrijk te hebben gewoond, vertrekt hij met zijn ouders naar Nederland. Zijn vader heeft in Nederland betere mogelijkheden om de kost te verdienen. Tijdens zijn kinderjaren, zijn puberteit en zijn studententijd ziet Alphonse zich geconfronteerd met gebeurtenissen die zijn leven veranderen. Deze gebeurtenissen lopen zelfs door in zijn leven als volwassene; zo strandt bijvoorbeeld ook de carrière van Alphonse. Alphonse dreigt door alles mentaal ontspoord te raken. De gebeurtenissen blijken ook uitwerking te hebben gehad op zijn karakter, want hij maakt geen sympathieke indruk en zijn gaandeweg ontwikkelde constante gevatheid is tamelijk irritant.
— Antoine

Sfeer

De hoogst irritante gevatheid en de cynische inslag van de hoofdpersoon dragen niet bij aan een prettige sfeer in het boek. De schrijver heeft, ervan uitgaande dat hij deze karaktereigenschappen bewust aan de hoofdpersoon heeft willen toedichten, het hoofdpersonage evenwel overtuigend geschetst. Maar de sfeer in het boek zal beslist niet iedereen aanspreken. Ook de gedetailleerde beschrijving van de achteruitgang in de mentale toestand van Alphonse, dat leidt tot een noodlottige keuze, zal een gevoelige lezer geen goed doen.
— Antoine

Schrijfstijl

De onophoudelijke ‘overkill’ aan stijlfiguren, het rijkelijke gebruik aan de combinatie bijvoeglijke naamwoorden en zelfstandig naamwoorden (zelfs meerdere in een enkele zin), vloeken en de neiging naar populair taalgebruik deden mij in eerste instantie het slechtste vermoeden. Vooral de wijze waarop de ontmaagding van Alphonse op platvloerse en ridicule manier in het boek is opgetekend. Dit beloofde niet veel goeds en met tegenzin ben ik verder gegaan met het boek. Vanaf het vijfde hoofdstuk verbetert het boek in kwaliteit, maar de hierboven genoemde ‘overkill’ blijft. Toegegeven, de schrijfstijl wordt wel iets meer verfijnd. De roman bevat te veel moeilijke woorden, neologismen, enzovoorts. Toch zijn er ook positieve punten. Zo vind ik de dialogen in Maanscherf bijvoorbeeld erg goed uitgewerkt, die hebben iets weg van de dialogen in het boek Welkom in het Rijk der Zieken van Hanna Bervoets.
— Antoine

Passage uit het boek

‘Ik laat mijn adem langzaam aan mijn lippen ontglippen. Als Holterman en de koolmees verbonden zijn, welke connecties zijn er dan nog meer aan te wijzen? Wie had ik van de dood kunnen redden als ik geweten had waarnaar te kijken? Toch niet … Nee, ik moet mezelf niet pijnigen met dit soort redenaties. Ik kon het onmogelijk weten. Daarbij, wat had ik kunnen doen terwijl ze nog in de buik van haar moeder zat? Niets. Zet haar uit je hoofd, Fons. Ze staat los van dit alles. Betreed niet weer die Marianentrog.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Ulrich Schmid – Vogels

Recensie: James Norbury – De reis van de wijze kat