Een leven in vrijheid en vol avontuur, dat is wat pilote Nanée Gold voor zich ziet. Dus wanneer Duitse tanks haar geliefde Parijs binnen denderen, is ze vastberaden en gaat bij het verzet. Als schijnbaar onschuldige jonge vrouw kan ze ongezien berichten overbrengen, algauw staat ze bekend als de Postbezorgster.

Terwijl haar missies steeds gevaarlijker worden, ontmoet ze Edouard Moss, een uit Duitsland gevluchte Joodse fotograaf die zijn vrouw heeft verloren en er met zijn dochter Luki alleen voor staat. De twee sluiten vriendschap, maar worden uit elkaar gerukt als Edouard wordt opgesloten in een concentratiekamp voor kunstenaars.

ISBN: 9789402709421 – Uitgeverij Harper Collins Holland – Aantal pagina’s: 398 – Roman

4 van de 5 sterren – Isolde

Recensie in één zin

‘De postbezorgster van Parijs is een mooie en meeslepende historische roman over liefde, gevaar en het vechten voor vrijheid.’

Hoofdpersonages

Veel personages maken hun opwachting in De postbezorgster van Parijs, maar de belangrijkste zijn toch wel Nanée en haar hond Dagobert en Edouard en zijn dochtertje Luki.
Aan het begin van het boek ontmoeten Nanée en Edouard elkaar, maar voordat hun vriendschap zich kan ontwikkelen komt de Tweede Wereldoorlog tussenbeide. Edouard wordt gevangengezet in een kamp waar meer kunstenaars verblijven in de buurt van Marseille. Hij is op twee manieren verdacht: hij heeft een Duits paspoort en hij is joods, dus de autoriteiten van het Vichy-regime hebben alle reden om hem op te sluiten. Zijn grootste zorg is zijn dochtertje Luki en hij rust niet tot hij weet dat ze veilig is en weer bij hem is.

Nanée verlaat Parijs en sluit zich in Marseille aan bij het verzet. Ze bezorgt boodschappen op de meest lugubere plekken. Ze komt erachter dat Edouard in het kamp in de buurt verblijft en doet een gevaarlijke poging hem te bevrijden. Zij reist naar Bretagne in het bezette deel van Frankrijk om Luki daar weg te halen en ze onderneemt een gevaarlijke tocht naar de Frans-Spaanse grens in de Pyreneeën om vluchtelingen naar (relatief) veilig gebied te brengen.
— Isolde

Sfeer

Een deel van Frankrijk was bezet door Duitsland tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar veilig was je nergens. Het andere deel van Frankrijk werd geleid door het collaborerende Vichy-regime en daar was het even gevaarlijk om je te verzetten. Nanée onderneemt verschillende gevaarlijke acties en je voelt voortdurend het gevaar en de dreiging van ontdekking.

De sfeer wisselt voortdurend. In de villa aan de rand van Marseille waar Nanée woont met vrienden en collega’s probeert het gezelschap er ’s avonds de moed in te houden met lekker eten (voor zover mogelijk) en zelfbedachte spellen. Af en toe, op een heldere avond, is de radio-ontvangst goed en kunnen ze luisteren naar een zender in Boston. Het dansen op die muziek biedt de broodnodige ontspanning en afleiding.
— Isolde

Schrijfstijl

De postbezorgster van Parijs, geschreven door Meg Waite Clayton, is een boeiend en meeslepend verhaal. De auteur beschrijft de gebeurtenissen vanuit de perspectieven van verschillende personages en het is altijd duidelijk over wie het gaat. De gebeurtenissen zijn spannend, aangrijpend en ontroerend, de mix van emoties is evenwichtig.

Los van het mooie verhaal zijn er toch twee kleine dingen die me dwars zitten. In de eerste plaats zijn dat de titel en de –overigens mooie – cover die voor mij suggereren dat het verhaal zich grotendeels in Parijs afspeelt. Dat klopt niet, de meeste handelingen vinden toch echt in het zuiden van Frankrijk plaats.
Wat ik verder jammer vind is dat Nanée piloot is, maar dat de auteur hier in het boek heel minimaal gebruik van maakt. Afgezien van een enkele kleine verwijzing, blijkt dat alleen uit de eerste bladzijden van het verhaal.
— Isolde

Passage uit het boek

‘Als ze Luki kon halen en haar mee zou kunnen nemen naar Marseille, dan kon Edouard vluchten. Edouard moest vluchten.
Natuurlijk kon Nanée met hem meegaan. Ze was Amerikaans. Ze kon altijd teruggaan naar Evanstons, en dan konden ze de pot op met hun ideeën over een geschikte echtgenoot.
Ze ging te snel, dat wist ze. De vrijpartij in de badkuip was een momentopname, zoals een van zijn foto’s. Wat eraan voorafging en wat erop zou volgen was nog onzeker, ongegrond, onwerkelijk. Wie verwachtingen koesterde, liep het risico op een gebroken hart.
Maar Amboise. Het lag in de bezette zone, ja, maar net aan de andere kant van de scheidslijn. Niet meer dan een kilometer of vijftien, dacht ze.
‘Ik kan haar gaan halen,’ zei ze. ‘We hebben een Amerikaans paspoort voor haar. Ik heb een Amerikaans paspoort. Niemand zal een Amerikaanse vrouw van mijn leeftijd verdenken die samen met een kind reist.’’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Justine Picardie – Miss Dior

Recensie: Tatiana de Rosnay – Dit leven is van jou