Een bad wordt mijn boot, de borstel mijn paard en de tafel mijn huis.
Ik graaf met mijn kraan, en klim op een berg.
Speel jij mee?
En opruimen doe ik morgen wel.

ISBN: 9789401477246 – Uitgeverij Lannoo – Aantal pagina’s: 32 – Prentenboek

4 van de 5 sterren — Eline

Recensie in één zin

‘Een lieflijk prentenboek over een jongen met veel fantasie.’

Verhaallijn

Opruimen doe ik morgen begint met een paginagrote illustratie van een huis, op de pagina rechts daarvan is het zelfgemaakte huis van het personage te zien. Deze is gemaakt van alledaagse voorwerpen. Op de daaropvolgende pagina’s zie je huizen gemaakt van allerlei verschillende alledaagse voorwerpen met daarbij de tekst: ‘Dit zijn veel huizen.’ Op deze manier behandel je als voorlezer automatisch rekenkundige begrippen, wat het boek extra leerzaam maakt. Deze volgorde is niet steeds hetzelfde. Soms lees je enkel dat het personage iets heeft gemaakt.
Ik vind het erg sterk dat het boek is geschreven vanuit de ik-vorm van een kind. Dit maakt dat het verhaal goed aansluit bij de doelgroep. Wat ik persoonlijk wat minder sterk vind, is dat het verhaal vrij oppervlakkig blijft. Het kind bouwt steeds verschillende dingen van alledaagse dingen, maar echte diepgang mist wat mij betreft.
— Eline

Illustraties

De illustraties in Opruimen doe ik morgen passen goed bij de tekst die je op dat moment leest. De hoofdpersoon is steeds goed herkenbaar en heeft iedere keer vrolijke gezichtsuitdrukkingen. Wat ik wat minder sterk vind, is dat de achtergrond bij sommige illustraties wat flets is.
— Eline

Stukje uit het boek

‘Dat is een huis. Dit is mijn huis. Kom binnen, eerst je voeten vegen op de mat!
Dit zijn veel huizen.
Dat is een parachute. Dit is mijn parachute, hiermee zeil ik door de lucht.
Dat is een boot. Dit is mijn boot. Heel veel kussen en vaar wel!’

Voor wie is het boek?

Opruimen doe ik morgen is geschikt om voor te lezen aan kinderen vanaf drie jaar.

Voor meisjes of jongens?

Type verhaal?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Monica Maas – Bobbi viert Koningsdag

Recensie: Rotraut Susanne Berner – Ons huis