Elk jaar in oktober gebeurt het opnieuw. Als de dagen korter worden en de inwoners de warme veiligheid van hun huizen opzoeken, wordt ergens in de stad een lichaam gevonden – vermoord en gruwelijk verminkt. Politie en justitie houden de zaak stil, zij vrezen imagoschade voor Helsinki, juist nu steeds meer toeristen de weg naar de Finse hoofdstad weten te vinden.
Rechercheur Talinn Ilves mijdt de stad sinds haar tweelingzus Reval er jaren geleden is verdwenen. Maar waar ze ook heen gaat, het verlies van Reval volgt haar overal. Na acht jaar besluit Talinn terug te keren naar haar geboortestad en een laatste poging te wagen om uit te vinden wat er met haar zusje is gebeurd. Haar timing had niet slechter kunnen zijn. Want als de nachten langer worden en de herfstkou in je botten kruipt, betekent dat maar één ding. Het is bijna oktober.

ISBN: 9789022589236 – Uitgeverij Boekerij – Aantal pagina’s: 367 – Thriller

5 van de 5 sterren – Eline

Recensie in één zin

‘Pagie heeft zichzelf met deze nieuwste thriller overtroffen.’

Hoofdpersonages

In Helsinki volg je het verhaal van Talinn Ilves. Deze rechercheur heeft een vermiste tweelingzus, Reval en is vastbesloten om te achterhalen wat er is gebeurd. Om die reden reist zij af naar Helsinki om daar aan de slag te gaan als rechercheur en ondertussen uit te vinden waar Reval is.
Daarnaast lees je veel over commissaris Tov Turunen, die enerzijds het mysterie rond de seriemoordenaar wil oplossen, maar anderzijds de hete adem van burgemeester Katri Hendriksson in zijn nek voelt. Katri Hendriksson wil de naam van de stad hoog houden, ten gunste van het toerisme. Een seriemoordenaar kunnen ze in deze stad niet gebruiken.
— Eline

Sfeer

Helsinki is erg beeldend geschreven en dit maakt dat het bijna voelt alsof je naast Talinn in Helsinki bent. Het boek speelt zich af in de herfst, in oktober en er is veel aandacht besteed aan het overbrengen van het weer in dit seizoen.
— Eline

Schrijfstijl

De schrijfstijl is erg vlot en het boek leest erg makkelijk weg. Dit zonder dat het boek oppervlakkig is, of voorspelbaar. Er zit een bepaalde gelaagdheid in die ervoor zorgt dat je als lezer van de ene verbazing in de andere valt.
Er zijn in Helsinki enkele brieven opgenomen die geschreven zijn vanuit de seriemoordenaar. Deze brieven zijn opgemaakt in een cursief lettertype, waardoor direct duidelijk is dat dit een brief betreft. Hierdoor krijg je als lezer ook een inkijkje in het hoofd van de seriemoordenaar, maar desondanks is het enorm lastig om te voorspellen hoe dit verhaal zich zal voltrekken.
— Eline

Passage uit het boek

‘Na wat wodka’s en een bezoek aan de toiletten, ging hij met me mee naar huis. Hij was op doorreis, alleen, en had nog geen slaapplek. De omstandigheden waren ideaal, maar misschien is dat een kwestie van perspectief en zijn omstandigheden altijd ideaal als je de moed hebt ze zo te zien. Toen ik hem vastbond stribbelde hij niet tegen, de wodka en de lidocaïne deden hun werk, pas de volgende dag, tegen het einde van de ochtend, begon zijn protest. Het roepen, het gillen, ik heb het nooit goed begrepen, al fascineert het me wel. Sommige kunstenaars werken met geluidsopnamen, maar dat is niets voor mij, geluiden irriteren me snel. Ik ben meer visueel ingesteld, net als jij.
Omdat ik geïsoleerd woon, was de kans klein dat iemand het geschreeuw zou horen. Toch heb ik hem uit mijn slaapkamer gehaald en in mijn atelier in de kelder opgesloten, de handen en voeten gekneveld. Een grove fout, zo bleek, want tijdens mijn afwezigheid wist hij twee van mijn favoriete doeken van hun ezel te stoten, waardoor ze flink beschadigd zijn. Het herstel zal weken kosten. In blinde woede heb ik vervolgens dingen gedaan die ik me niet kan herinneren, maar waarvan het bewijs dagen later, toen ik hem weer opzocht, pijnlijk zichtbaar was. Zijn ogen lagen naast hem op de grond en in zijn gezicht restten twee korsten met opgedroogd bloed. Ik weet wat je nu denkt, ik had hetzelfde. Ik heb mijn excuses aangeboden, wat kon ik anders?‘

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Søren Sveistrup - Oktober

Recensie: Dieter Rogiers – Bot mes