Lana Montgomery is alles wat het gemoedelijke stadje Moose Springs niet kan waarderen: een rijke socialite die denkt dat ze alles wel even kan veranderen. Maar Lana is vastbesloten om te bewijzen dat ze hier thuishoort. Zelfs als ze daarvoor haar hakken moet inruilen voor sneeuwlaarzen en op jacht moet naar een op hol geslagen eland. Hoe moeilijk kan dat nou helemaal zijn?
De laatste jaren zijn zwaar geweest voor Rick Harding, en het wordt er niet makkelijker op nu zijn droomvrouw naar Moose Springs is verhuisd. Wanneer Lana hem per ongeluk raakt met een verdovingspijl, is het duidelijk dat ze wel wat hulp kan gebruiken – en wie weet ziet ze hem dan voortaan wél staan. Als het Rick en Lana lukt om de dolle eland te vangen voor die Moose Springs verwoest, zouden ze samen weleens de plek kunnen vinden waar ze thuishoren.

ISBN: 9789400513204 – Uitgeverij A.W. Bruna – Aantal pagina’s: 398 – Roman

5 van de 5 sterren – Kaylee

Recensie in één zin

‘Heerlijk liefdesverhaal over twee personen die eigenlijk niet samen horen te zijn maar die een geweldige chemie hebben.’

Hoofdpersonages

Lana Montgomery is rijk en succesvol. Ze staat aan het hoofd van een groot vastgoedbedrijf dat ze samen met haar familie runt. Ze is in Moose Springs om daar hun zaken uit te bereiden, tot groot ongenoegen van de inwoners. Ze zien haar namelijk liever gaan dan komen in het stadje. Wanneer een eland alle kerstversieringen in Moose Springs vernielt, neemt Lana de taak op zich om hem te gaan vangen. In één van de pogingen om de eland met een verdovingspijl neer te schieten raakt ze niet de eland maar Rick. Dit zou wel eens geen verdovingspijl kunnen zijn, maar een pijl van Cupido. Lana is namelijk op slag verliefd op Rick…

Rick Harding woont al zijn gehele leven in het stadje Moose Springs en runt daar een biljartcafé. Het is lastig rondkomen aangezien hij geen toeristen wenst in zijn café. Zijn ex-vrouw Jen heeft Rick verlaten en dit heeft hem een ontzettend gebroken hart opgeleverd. Hij is dan ook nog druk bezig met het verwerken van de breuk en denkt hierbij niet aan andere vrouwen. Wanneer hij Lana ontmoet beseft hij dat hij openstaat voor een nieuwe liefde. Maar is Lana wel de persoon waar hij voor moet gaan?
— Kaylee

Sfeer

Droomman zorgt gewoon voor een instant feelgood gevoel. Het is vanaf het eerste moment duidelijk dat er van alles speelt tussen Lana en Rick en je volgt hen op liefdesontdekking. Dit gaat met ups en downs, maar als lezer wil je gewoon dat ze samenkomen want de chemie tussen hen spat van de bladzijden af.
— Kaylee

Schrijfstijl

Sarah Morgenthaler weet als geen ander hoe ze een liefdesverhaal kan schrijven. Als lezer herken je je in de onzekerheden, de ongemakkelijke momenten en de geluksmomenten die de liefde met zich meebrengt. Droomman is een ontzettend leuk verhaal dat heerlijk wegleest en je doet verlangen naar het laatste deel in deze serie.
Dit boek is overigens het tweede deel in de serie van Sarah Morgenthaler, maar is absoluut los te lezen van het eerste deel.
— Kaylee

Passage uit het boek

‘Ik ga uit met een man die ik heel leuk vind en die absoluut iets beters verdient dan mijn levensstijl en mijn agenda. Eentje die mij leuk vindt ondanks het feit dat ik hem per ongeluk hebt geschampt…’
‘Beschoten.’
‘Het was alleen maar geschampt. En omdat een getatoeëerde vrouw met een helikopter tegen me zei dat ik hem niet mee uit moest vragen, ben ik linea recta naar hem toe gestapt en heb ik dat juist wel gedaan. Ofwel het wordt een mislukte avond, en er staat ons allebei een teleurstelling te wachten, ofwel het wordt een heerlijke avond en er staat ons allebei een teleurstelling te wachten. Ik ben als de dood,’ fluisterde Lana.
‘Ik vroeg me al af wat je ertoe had gebracht om hem uit te nodigen. Jij kunt ook nooit een uitdaging weerstaan.’ Lana kon haar ogen niet opendoen, maar ze hoorde wel de lach in de stem van haar vriendin. ‘En je weet dat straks de ogen uit zijn hoofd vallen als hij je ziet, toch?’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Sarah Morgenthaler - Droomuitzicht

Recensie: Geert Klaasen - Jacht