Een jonge priester vertrekt naar Rome voor een studieopdracht van zijn bisschop. Zijn mentor kijkt niet naar hem om en dus moet hij zelf zijn weg vinden in een stad vol verleidingen. Maar dan is daar zijn docente Italiaans, Arianna. Ze leert hem een nieuwe taal en laat hem kennismaken met de muziek, de schoonheid, het bruisende Romeinse leven. Er opent zich een wereld die tot dan toe voor hem verborgen is gebleven. De jonge priester raakt meer en meer in de ban van deze vrije, onbevangen Arianna. Hoe verder hij zich door haar laat meevoeren, hoe meer het kerkelijke leven van hem af komt te staan. En dan is niets meer zeker. Dan blijkt alles mogelijk.
Behalve als een onontkoombare liefdesgeschiedenis laat En het sneeuwde in Rome zich lezen als een moderne Bildungsroman, een overdonderende zoektocht naar betekenis.

ISBN: 9789 400 400 603 – Uitgeverij Thomas Rap – Aantal pagina’s: 240 – Roman

1 van de 5 sterren — Petra

Start scrollen!

Vanaf hier weet je binnen één minuut of dit boek bij je past.

Recensie in één zin

‘Hersenspinsels van een Priester over verschillende momenten in zijn leven.’

Hoofdpersonages

Priesterstudent Stefan gaat naar Italië om Kerkgeschiedenis te studeren waar hij lerares Arianna leert kennen en verliefd op haar wordt. Meerdere personages komen voorbij, velen worden alleen genoemd bij hun voornaam of aangeduid met een titel zoals ‘de Mentor, ‘de Non’ of ‘de Hoofdredacteur.’
— Petra

Sfeer

Het boek ademt een afstandelijke sfeer. Een mengeling van zelfingenomenheid, onervarenheid, filosofie en zelfafwijzing.
— Petra

Schrijfstijl

Toen ik las waar dit boek over ging, over een ontluikende liefde tussen een Priester en een lerares met het mooie Italië als achtergrond, leek het mij een boek om bij weg te dromen en te ontspannen. Niets is minder waar.
De schrijver gebruikt rijke, mooie zinnen met veel bijvoeglijke naamwoorden. Zoals de omschrijving die deze ik-personage over zichzelf geeft: “mijn engelachtig blauwe ogen, mijn mysterieuze presentie, mijn stijlvolle verschijning.”
De gedachten van deze ik-personage worden tot den treure uitgewerkt, maar personages blijven vlak en het verhaal gaat van de hak op de tak. Van gesprekken naar gedachten, van normen en waarden naar filosofie. Van praten over God naar praten over wat sommige Griekse woorden betekenen. Van wat er gebeurde toen hij 16 was naar wat een situatie toen hij 28 was, om daarna weer in te gaan op wat hem deed denken aan wat er gebeurde toen hij 18 was.
Het komt over alsof de schrijver alles wil vertellen, maar daarbij ook passages vertelt die niet bijdragen aan het verhaal. Sterker nog – van het verhaal wegleiden. Hoe toepasselijk is het als het ik-personage ons als lezer vraagt: “Ben ik nog te volgen?”
Voor mij is het antwoord duidelijk; nee. Na het lezen van dit boek vraag ik me af wat de intentie is geweest van de schrijver om dit verhaal te vertellen? Wat is de kern van het verhaal? Het is niet de ontluikende liefde tussen een Priester en een Lerares, zoals werd geschetst in de omschrijving. Dat deel van het verhaal voelt aan als bijzaak; het verhaal lijkt vooral te gaan om het opschrijven van de hersenspinsels van de ik-personage.
De manier van schrijven gaf mij als lezer geen verbinding met het verhaal of met één van de personages. Het boek werd daardoor voor mij oninteressant en een opgave om uit te lezen.
— Petra

Passage uit het boek

‘Siamo soli’ – dat was het eerste nummer dat me die avond door de ziel sneed. Niet dat ik nog precies zo in een ziel geloofde als vroeger. Niet dat ik iets nog helder had, eerlijk gezegd, in kerkelijk of theologisch opzicht. Wat me wel helder door de geest spookte, was het intense gevoel waarmee ik die middag met Arianna had uitgekeken over de stad. Tutto può succedere. Sorry, heb ik daar nou echt de woorden ‘intens gevoel’ opgeschreven en laten staan? Heb ik niets beters in huis? Een mooie uitdrukking uit mijn nieuwverworven moedertaal misschien, een stukje verrassende beeldspraak, een zweem van originaliteit of tenminste van ironische distantie? Nee dus. Hoe meer ik de verbinding wist te leggen met het menselijke, met het al te menselijke dat me langzaam in de greep kreeg, des te meer leek mijn persoonlijkheid weg te vallen. Hoe meer ik me als man aangesproken voelde, des te minder vrij was ik. Ik begreep ineens beter waarom die oude platonisten en pythagoreeërs ook al de zuiverheid van het sarx praktiseerden, waarom katholieke intellectuelen neerkeken op de lagere instincten die zo ten koste gingen van de ijle hoogten van hun verlichte ratio. Het vlees voerde onvermijdelijk tot dat ene punt. Tot dat ene doel. Het leven werd zo eenvoudig.

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Andreas Viestad – Dineren in Rome

Recensie: Annelise Gray – Circus Maximus - De race…