In de jaren zestig van de vorige eeuw is Nederland een broeinest van activiteiten en infiltraties door Russische en Oost-Duitse geheim agenten. De Binnenlandse Veiligheidsdienst heeft handenvol werk aan het monitoren van vredesbewegingen, studenten, pacifisten, provo’s en jonge socialisten.
Binnen de Oost-Duitse geheime dienst, de Stasi, blijkt een mol actief te zijn voor het Westen. Omdat de mol wordt aangestuurd door een Nederlander met de codenaam Vos, stuurt Markus Wolf, de op een na machtigste man van de dienst, zijn topspion Alleman naar Nederland.
In Den Haag gaan bij de naam Alleman de alarmbellen af en oud-verzetsman Luuk Jonker wordt ingeschakeld. Kort na de oorlog joeg Jonker bij een zoektocht op collaborateurs al tevergeefs op Alleman. Niemand weet wie hij is.

Jonkers zoektocht leidt hem van Zuid-Limburg naar het grimmige Oost-Berlijn en vandaar naar Italië, waar hij terechtkomt in een moorddadig steekspel van geheime diensten, en een schokkende ontdekking doet over een van de grootste doofpotaffaires uit de oorlog.

ISBN: 9789403105710 – Uitgeverij Cargo – Aantal pagina’s: 464 – Historische fictie

4 van de 5 sterren – Frederique

Recensie in één zin

‘De man zonder gezicht zit vol bloedstollende achtervolgingen en intriges.’

Hoofdpersonages

De man zonder gezicht is een boek met veel complexe, echte en fictieve, personages die zich allemaal nogal ingewikkeld tot elkaar verhouden. Gelukkig is er een uitgebreide lijst vooraan in het boek waar je op terug kan grijpen als je het even kwijt bent. Ik zal niet alle personages bespreken, maar de voornaamste hoofdpersoon van De man zonder gezicht is Luuk Jonker.
Luuk Jonker is een gescheiden historicus met niet een heel positief wereldbeeld. In de oorlog zat hij bij het verzet, waarbij de groep door een onbekende verraden werd. Na de oorlog werd hij gevraagd voor de BNV, een voorloper van de Nederlandse veiligheidsdienst. Oneervol ontslag bij de BNV volgt al snel omdat hij zijn grote liefde Gertie wilde helpen ontsnappen. Twintig jaar later, in de jaren zestig, wordt Luuk weer opgetrommeld omdat bij een afluistering de naam Alleman valt. Dezelfde naam als waar Luuk na de oorlog tevergeefs op joeg, de man die zijn Gertie vrij had kunnen pleiten.
— Frederique

Sfeer

De man zonder gezicht heeft meteen vanaf de eerste pagina een raadselachtige sfeer die heel veel vragen oproept. Door het boek heen wordt telkens een tipje van de sluier opgelicht waardoor je door blijft lezen. Sommige antwoorden worden nooit gegeven, wat ervoor zorgt dat je het boek afsluit in dezelfde sfeer als dat je het boek begon. Hierdoor blijf je ook naderhand speculeren over de onbeantwoorde vragen.
— Frederique

Schrijfstijl

Tomas Ross heeft een schrijfstijl die op het eerste gezicht verwarrend lijkt, maar dan vervolgens na een paar hoofdstukken eigenlijk briljant is. Het verhaal beweegt zich vloeiend voort en is dan ook moeilijk weg te leggen. De grote hoeveelheid personages en de vele verschillende partijen die tegenover elkaar staan zorgen er echter wel voor dat je echt je aandacht erbij moet houden tijdens het lezen.
–Frederique

Passage uit het boek

‘Eergisteravond, toen Emmi naar vrienden was en de kinderen Franz en Claudia al sliepen, had ze de motor van een auto horen afslaan. In het schijnsel van de buitenlampen had ze Wolfs chauffeur Karl het achterportier van de Mercedes zien openen. Twee mannen stapten uit, maar meer dan hun silhouet had ze niet kunnen zien. Ze moesten belangrijk zijn als Karl hen had opgehaald.
Zenuwachtig had ze de deur van haar kamer op de eerste verdieping op een kier geopend. Wolf had een van de twee hartelijk begroet.
‘Sezt dich doch, Rudi, du möchtest nach so einer langer Fahrt wohl einen Schnaps.’
Rudi.
Ze had de deur dichtgetrokken en afgesloten. Maar in de muurkast boven Wolfs werkkamer had ze vanwege het geruis van de cv-leiding niet veel van hun gesprek kunnen horen. Wel dat ze het over Kroatië hadden, over iemand die Vos heet en eine wichtige Person zou zijn, over Günter. Over Magda. En over ein Maulwurf.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: John Kuipers – Het bedrog van Göring

Recensie: Ted H.P. de Wolf – Dwangarbeid in Duitsland