Nooit meer van Colleen Hoover vertelt het aangrijpende verhaal van Lily, die verliefd wordt op de knappe neurochirurg Ryle. Hij is assertief, koppig en een tikje arrogant, maar ook gevoelig, briljant en dol op Lily. De opbloeiende nieuwe relatie brengt herinneringen terug aan Atlas, haar eerste liefde. Als hij weer in haar leven verschijnt, komt alles wat Lily heeft opgebouwd in gevaar. Dan komt het eropaan dat ze de kracht in zichzelf vindt om te zorgen dat de toekomst geen herhaling wordt van het verleden. Colleen Hoover schreef met Nooit meer een persoonlijk emotioneel verhaal met universele zeggingskracht.

ISBN: 9789401910552 – Uitgeverij Zomer & Keuning – Aantal pagina’s: 400 – New Adult

5 van de 5 sterren – Fien

Recensie in één zin

‘Nooit meer verdient zoveel meer dan 5 simpele sterren, het is een uniek verhaal dat je alles laat voelen!’

Hoofdpersonages

Nooit meer vertelt het verhaal van Lily, een jonge vrouw die de liefde van haar leven ontmoet. In het begin van het verhaal is Lily drieëntwintig jaar oud, maar ondanks haar jonge leeftijd heeft ze al heel wat meegemaakt: haar vader mishandelde haar moeder en ze heeft op vijftienjarige leeftijd de ware liefde leren kennen waarna ze die op een hartverscheurende manier ook weer verloor. Toch heeft Lily alles op een rijtje in haar leven en al helemaal als ze Ryle leert kennen. Ryle is heel erg charmant en heel erg knap, hij werkt als neurochirurg en heeft een enorm goed gevoel voor humor. Kortom, het totaal pakket. Ze delen een korte ontmoeting op een dakterras en daar blijft het een half jaar lang bij. Totdat Lily haar droom waarmaakt en een pand koopt waar ze binnen enkele maanden haar bloemenwinkel wilt openen. Vlak nadat de verkoop is afgerond, wandelt er een jonge vrouw de winkel binnen: Allysa, omdat ze op zoek is naar een baantje. Het toeval wil nou net dat Allysa de zus is van Ryle. Lily en Ryle ontmoeten elkaar weer en dat is de start van een geweldig liefdesverhaal. Door haar nieuwe relatie, moet Lily denken aan haar eerste liefde: Atlas, een dakloze jongen die in een verlaten gebouw achter haar ouderlijk huis woonde. Lily bracht hem eten en zorgde voor hem toen hij ziek was. En het onvermijdelijke gebeurde: ze werden verliefd. Lily heeft dat hoofdstuk van haar leven nooit echt volledig kunnen afsluiten omdat hun verhaal een tragische afloop kende… Mijn hart loopt over van liefde voor alle personages in dit boek! Ze hebben allemaal hun gebreken, maar die vallen in het niet bij hun sterke punten. Doordat ze juist niet helemaal perfect zijn, worden ze levensecht en zijn het gewone mensen zoals jij en ik. Colleen Hoover brengt het verhaal heel erg dicht naar je toe met deze unieke personages en Nooit meer laat je dan ook niet onbewogen achter.
— Fien

Sfeer

De sfeer in dit boek verandert met wat Lily doormaakt. Er zijn heel wat momenten van blijdschap, liefde en gelukzaligheid. Lily vraagt zich meerdere malen af of haar leven op dat moment nóg beter kan worden omdat ze alles heeft waar ze ooit naar verlangde. Maar aangezien het niet meer beter kan, wordt het helaas slechter. Op die momenten slaat de sfeer helemaal om en dat zijn nou net de momenten dat je de zakdoekendoos maar beter snel tevoorschijn tovert.
— Fien

Schrijfstijl

Ik heb al erg veel boeken van Colleen Hoover gelezen en iedere keer weer blijft ze me verbazen. Ze schrijft haar verhalen met zoveel diepgang en gevoel, dat je je als lezer perfect kan vinden in de gedachten van het hoofdpersonage. Sterker nog, je wordt het hoofdpersonage: je voelt dezelfde dingen en wordt verscheurd door de keuzes die ze moeten maken. Ook met Nooit meer bewijst ze waarom ze naar mijn mening één van de beste New Adult-auteurs is van dit moment! Met dit boek geeft ze ook een erg sterke boodschap mee aan haar lezers: oordeel niet over andermans daden, want je kent hun situaties en beweegredenen niet. Iedereen is anders en uniek, we reageren verschillend op dezelfde situaties.
— Fien

Passage uit het boek

Hij glimlacht. ‘Ik heet Ryle,’ zegt hij. ‘Ryle Kincaid.’
Ik slaak een zucht, in gedachten verzonken. ‘Wat een geweldige naam.’
‘Waarom zeg je dat zo verdrietig?’
‘Omdat ik alles over zou hebben voor een geweldige naam.’
‘Vind je Lily dan niet mooi?’
Ik hou mijn hoofd schuin en trek een wenkbrauw op. ‘Mijn achternaam… is Bloom.’
Hij zegt niets. Ik voel dat hij zijn best doet om geen medelijden te tonen.
‘Ik weet het: het is verschrikkelijk. Het is de naam van een meisje van twee, niet die van een vrouw van drieëntwintig.’
‘Een meisje van twee houdt haar naam ook als ze ouder wordt. Namen zijn geen dingen die we mettertijd ontgroeien, Lily Bloom.’
‘Helaas pindakaas,’ zeg ik. ‘Maar wat het nog erger maakt, is dat ik verzot ben op tuinieren. Ik hou van bloemen. Planten. Dingen opkweken. Dat is mijn passie. Ik heb er altijd van gedroomd om een bloemenzaak te hebben, maar ik ben bang dat als ik die had mensen zouden denken dat mijn verlangen niet oprecht was. Ze zouden denken dat ik alleen maar mijn naam te gelde wilde maken en dat bloemist zijn niet echt mijn droombaan is.’
‘Misschien wel,’ zegt hij. ‘Maar wat doet dat ertoe?’
‘Niets, waarschijnlijk.’ Zachtjes fluister ik voor me uit: ‘Lily Blooms Bloemenwinkel.’ Ik kan zien dat hij een beetje moet glimlachen. ‘Het is echt een geweldige naam voor iemand met een bloemenzaak. Maar ik heb een master bedrijfskunde. Het zou een stap terug zijn, denk je niet? Ik werk voor het grootste marketingbedrijf in Boston.’
‘Een eigen zaak hebben is geen stap terug,’ zegt hij. ‘En wat is je tweede naam, Lily Bloom?’
Ik kreun, zodat hij opveert.
‘Wil je zeggen dat het nog erger wordt?’
Ik laat mijn hoofd in mijn handen zakken en knik.
‘Rose?’
Ik schud mijn hoofd. ‘Erger.’
‘Violet?’
‘Was het maar waar.’ Ik krimp in elkaar en mompel dan: ‘Blossom.’
Even blijft het stil. ‘Allemachtig,’ zegt hij zacht.
‘Ja. Blossom is de meisjesnaam van mijn moeder, en mijn ouders vonden het een grappig toeval dat hun achternamen synoniemen waren. Dus toen ze mij kregen, was een bloemennaam natuurlijk hun eerste keus.’
‘Die ouders van je moeten wel enorme eikels zijn.’
Een van hen is dat ook. Wás. ‘Mijn vader is deze week overleden.’
Hij werpt me een blik toe. ‘Leuk geprobeerd. Maar daar trap ik niet in.’
‘Ik meen het. Daarom ben ik vanavond ook hiernaartoe gekomen. Ik wilde eens goed uithuilen, denk ik.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Lily Frank – Trammelant op Texel

Recensie: Kirsty Ferry – Het duistere geheim van Lily