Ruby heeft nooit gevraagd om de superpowers die haar bijna het leven kostten. Nu moet ze die dagelijks gebruiken in haar strijd om een corrupte regering ten val te brengen. De andere leden van de Children’s League zien haar als hun leider, maar Ruby weet diep vanbinnen wat ze werkelijk is: een monster.

ISBN: 9789045215556 – Karakter Uitgevers – Aantal pagina’s: 447 – Young Adult

4 van de 5 sterren
(4 van de 5) – Petra / (4 van de 5) – Fien

Recensie in één zin

‘Dit tweede deel van de Darkest Minds-trilogie trekt je dieper in Ruby’s wereld en net wanneer je denkt dat het niet nog erger kan, gebeurt het onverwachte!’

Hoofdpersonages

Deel 1 (De overlevenden) eindigde met een keuze die Ruby’s hart brak. Maar die keuze maakt haar in Onvergetelijk veel sterker. Nu Ruby terug is bij de Kinderalliantie traint ze haar krachten, samen met teamgenoten Jude, Vida en Nico. Jude is een schuchtere jongen die veel praat als hij zich gestrest voelt. Vida is moeilijk te peilen en komt vijandig over. De stille Nico blijkt goed met de computer overweg te kunnen. Ook maken we kennis met Liams broer, Cole, die een groot geheim met zich meedraagt.

Welk personage is jou het meest bijgebleven en waarom?

PETRA: In dit tweede deel was Vida het personage die me het meeste opviel en bijbleef. In eerste instantie begreep ik haar niet helemaal; was ze goed of was ze slecht? Die tegenstrijdigheden worden gedurende het boek goed tegen elkaar uitgespeeld en dat maakte haar voor mij erg intrigerend!

FIEN: Vida is inderdaad moeilijk te doorgronden. Maar deze keer kies ik voor Jude. Hij was zo verlegen en stil, maar op de momenten waar het er toe deed, kwam hij heel verrassend uit de hoek. Doordat hij zoveel praatte tijdens stressvolle situaties, leidde dat tot een paar grappige momenten en hij haalde altijd het scherpe randje van de gebeurtenissen af.

Sfeer

Wat is de kracht van dit boek qua sfeer? Wat voor gevoel had je gedurende het lezen van dit verhaal?

FIEN: De sfeer in Onvergetelijk was iets anders dan in De overlevenden. In het eerste deel van de serie wordt er veel aandacht besteed aan de actie en de vriendschappen die er tussen de personages worden gevormd. Dat was nu minder het geval. Ik ga niet beweren dat er helemaal geen actie voorkomt in deel twee, maar het laat lang op zich wachten. In dit tweede deel wordt er wat meer de nadruk gelegd op de evolutie die Ruby doormaakt en de problemen waarmee ze geconfronteerd wordt. Ook kwamen de personages waar ik zoveel van houd minder aan bod, waardoor ik het gevoel had dat er iets miste.

PETRA: Dat snap ik wel, Fien. Het bleef lange tijd onduidelijk wat er met de personages van het eerste deel was gebeurd en daar heb ik een dubbel gevoel over. De sfeer van het boek was daardoor ook erg wisselend. Het ene moment was ik telkens afgeleid omdat het verhaal me niet genoeg wist te boeien, het volgende moment kon ik het boek niet neerleggen. Dit boek, zeker het eerste deel ervan, maakte minder indruk op me dan het eerste boek.

FIEN: Ik vond het ook moeilijk om me te blijven focussen op het verhaal. Sommige dingen vond ik ook een beetje vaag uitgelegd en dan had ik niet meteen begrepen wat ze nou precies van plan waren.

Schrijfstijl

Wat vond je goed en wat vond je tegenvallen qua schrijfstijl?

PETRA: Dit boek kwam langzaam op gang, mede doordat er zes maanden tussen het eind van boek 1 en het begin van boek 2 zat. Daardoor heb je als lezer geen idee wat er na die cliffhanger uit boek 1 is gebeurd. En dat wil je weten! Het is daarom maar goed dat dit het tweede deel is van de serie, en ik als lezer al ervaring had opgebouwd met de fantastische schrijfstijl van Bracken. De kans was anders vrij groot geweest dat ik het boek aan de kant had gelegd.

FIEN: Ik leg nooit boeken aan de kant, maar mijn ervaring heeft me inderdaad ook geholpen om door te zetten en geduld te hebben. Waar je in deel één nog heel wat actie had om te compenseren dat het verhaal een beetje traag op gang kwam, was dit in het tweede deel veel minder het geval. Maar het mooie aan de boeken van Alexandra Bracken is dat je geduld altijd dubbel en dik beloond wordt. Je moet gewoon rustig afwachten en voor je het weet, wil je met rust gelaten worden omdat het zo spannend is. Je beleeft het verhaal zo intens dat je vergeet dat het een boek is. Ondertussen kan je Alexandra Bracken de koningin van de cliffhangers noemen, want ook deze keer eindigt ze daarmee en misschien nog wel met een grotere dan de vorige keer!

PETRA: Mooi omschreven, Fien. De cliffhangers passen zeker goed bij Bracken en ze weet ze goed en deskundig neer te zetten. Het zorgt er ook voor dat je per direct het volgende boek oppakt!

Heb je eerder iets van deze auteur gelezen?

FIEN: Het eerste boek van de Darkest Minds-trilogie, maar ook nog Passenger. Een verhaal over een meisje die plots ontdekt dat ze kan tijdreizen. Je weet perfect wat je kan verwachten van Alexandra Bracken want ook dit boek eindigt met een heuse cliffhanger!

PETRA: Alleen het eerste deel van deze serie.

Passage uit het boek

‘Het was niet de woesj van de schuifdeuren die opengleden die mijn aandacht trok, maar het geluid van zware voetstappen. Zo nu en dan kwamen er een paar mensen binnen en gingen er weer een paar mensen naar buiten, en een vrij groot aantal daklozen mocht in de verwarmde ruimte slapen, mits ze in een hoekje gingen liggen en niet op een bankje. Maar het klonk nu alsof er best veel mensen binnenkwamen; de rubberen zolen van hun schoenen piepten op de tegels. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat de spoorwegmedewerker zijn rug rechtte. Ik hoefde maar een blik over mijn schouder te werpen om het zeker te weten. Zwarte uniformen. Ik greep Jude vast en trok hem van het bankje af, zodat het tussen ons en het groepje SPE’ers stond dat zich in het midden van het station verzamelde.
‘Godsamme,’ fluisterde Jude. ‘Godsamme nog aan toe.’
Ik legde een hand op zijn schouder om hem op zijn plek te houden. Ik wist wat hij dacht; dezelfde vragen schoten ook bij mij door mijn hoofd.
Hoe hebben ze ons gevonden? Hoe wisten ze waar we zouden zijn? Hoe komen we hier weg?‘

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Zadie Smith & Nick Laird – Weirdo

Recensie: Ellie Dean – Voor altijd