Eva en Miriam Mozes waren tien jaar oud toen ze aankwamen in Auschwitz. Toen de nazi’s zagen dat ze een tweeling waren, werden ze onmiddellijk gescheiden van de rest van hun familie. Vanaf dat moment waren ze onderdeel van dr. Mengeles ‘verzameling’ tweelingen, en werden ze onderworpen aan mensonterende en niet te bevatten experimenten.
Eva en haar zus overleefden de gruwelen van het kamp, de bevrijding door de Russen en de barre tocht terug naar huis.

ISBN: 9789026156250 – Uitgeverij De Fontein – Aantal pagina’s: 256 – Non-fictie

4 van de 5 sterren – Isolde

Recensie in één zin

‘Een indrukwekkende ooggetuigenis van een overlevende van Auschwitz.’

Hoofdpersonages

Er zijn ontelbaar veel boeken verschenen over de Tweede Wereldoorlog, veel non-fictie uiteraard, maar ook romans en ooggetuigenverslagen die eerlijk gezegd ook kunnen lezen als een roman. Auschwitz moet voor iedereen wel een bekende naam zijn, Mengele waarschijnlijk ook. Mengele ‘verzamelde’ in Auschwitz tweelingen en deed gruwelijke experimenten met en op hen. De tweeling van Auschwitz is een ooggetuige verslag van de helft van zo’n tweeling. Eva Mozes Kor vertelt wat haar en haar tweelingzusje Miriam is overkomen en hoe zij samen Auschwitz hebben overleefd.
— Isolde

Sfeer

Een groot deel van het boek speelt in Auschwitz, dus de sfeer is gruwelijk. Al heb je nog zoveel gelezen, ieder nieuw verhaal belicht weer een ander aspect en leidt weer tot nieuwe afschuw en ontzetting.
De tweeling van Auschwitz begint enkele jaren voor de oorlog, als met name de moeder van Eva en Miriam zich niet kan voorstellen dat het niet goed zal aflopen met Joden in Europa en ze weigert met haar gezin te vluchten naar Palestina op het moment dat het nog kan.
Het boek eindigt niet bij de bevrijding van Auschwitz, maar vertelt ook wat er in de weken en maanden daarna gebeurde in het kamp. Dat is namelijk niet direct ontruimd, gevangenen bleven er wonen, in afwachting van opvang en vervoer naar de plek waar ze vandaan kwamen. Langzaam gloort er hoop en licht aan de horizon.
Het boek eindigt met een paar indrukwekkende nawoorden van onder andere Eva Kor en de Amerikaanse uitgever van het boek.

Je blijft achter met een gevoel van ontzetting en verbazing. Wat ook vooral bij mij is blijven hangen, is de foto ergens aan het einde van het boek waarin Eva een buisje vasthoudt met iets dat Mengele aan tweelingen heeft toegediend. Wat dat iets is, is niet bekend…
— Isolde

Schrijfstijl

Het verhaal, verteld door Eva en opgetekend door Lisa Rojany Buccieri, is vrij kort en zakelijk verteld. Er is weinig ruimte voor emotie, het gaat om de feiten die een tienjarig meisje heeft geobserveerd. Haar grootste drijfveer was overleven.
Eigenlijk leer je Eva pas goed kennen aan het einde van het boek, in haar epiloog en vooral in het nawoord van de uitgever. Zij schetst een onverzettelijke vrouw, klein van stuk, die uiteindelijk koos voor vergiffenis in haar eigen betekenis van het woord. Een vrouw die in haar leven nog ontelbare keren teruggegaan is naar Auschwitz, om rondleidingen te geven. Zij heeft overwonnen! Op de site van de Nederlandse uitgever (zie de link verderop) staat een YouTube-filmpje met een interview met Eva Kor.
— Isolde

Passage uit het boek

‘Nog steeds hand in hand gingen Miriam en ik naar binnen. Tot onze grote verbazing kwam mama’s hondje, Lili, een kleine rossige teckel, ons blaffend en kwispelstaartend tegemoet. Na al die tijd was zij er nog! Ze leek ons te herkennen en toen we ons bukten om haar te aaien, likte ze onze handen. Blijkbaar hoefden joodse honden niet naar een concentratiekamp, alleen joodse mensen.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Keren Blenkfeld – Een liefde in Auschwitz

Recensie: Lucy Adlington – De kleermaaksters van Auschwitz